Tuesday, July 12, 2011

တိေရာကုဋသုတၱန္ တရားေတာ္

တိပိဋကဓရ ဓမၼဘ႑ာဂါရိက၊ ဆ႒သံဂီတိ ဝိႆဇၨက
အဂၢမဟာပ႑ိတ၊အဘိဓဇမဟာရ႒ဂုရု
မင္းကြန္းေတာင္ရိုး ဓမၼနာဒဆရာေတာ္
ဘဒၵႏ ၱဝိစိတၱသာရာဘိဝံသ

တိေရာကုဋသုတၱန္ တရားေတာ္

ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ၿပိတၱာျဖစ္သူ သားသမီးေဆြမ်ိဳးမ်ား
စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာ ရ႐ွိရန္ ဒါနျပဳနည္းကို ေဟာၾကားျခင္း


တိေရာကုေဋသု တိ႒ႏၲိ၊ သႏၶိသိဃၤာဋေကသု စ။
ဒြါရဗာဟာသု တိ႒ႏၲိ၊ အာဂႏၲာ န သကံ ဃရံ။

(ခုဒၵက၊ ႏွာ၊ ဂ)

တစ္ခ်ိန္က ျမတ္စြာဘုရား ဗိမိၺသာရမင္းတရားကို ေဟာၾကားတဲ့ သုတၱန္။ ဘုန္းႀကီးတို႔ သာသနာမွာ ကြယ္လြန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ရည္စူးၿပီးေတာ့ ဒီက ေကာင္းမႈကုသိုလ္ ျပဳလုပ္ၿပီးတဲ့ အခါမွာ ဒီေကာင္းမႈကုသိုလ္ရဲ႕ အမွ်ခြန္း ညႊန္းမယ္ဆိုေတာ့ သာသနာ လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီး၊ ဗုဒၶဘာသာတို႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီး အစဆံုးျဖစ္ေပၚတဲ့ အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ရမယ္။

ဖုႆျမတ္စြာဘုရားကို အပိုင္စီးေသာ ဇယေသနမင္း
ယခုလို ကိစၥမ်ိဳး ဘယ္သူက စခဲ့တံုးဆုိေတာ့ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္းဒကာ ဗိမိၺသာရမင္းတရားက စရမယ္။ တစ္ခါ ဗိမိၺသာရမင္းတရားက စခဲ့ျပန္ေတာ့ ဗိမိၺသာရမင္းတရာက စေျပာျပန္ေတာ့လည္းပဲ သူ႔ဟာက အကြက္က မလည္ျပန္ဘူး။ မလည္တဲ့အတြက္ အ႒ကထာမ်ားမယ္၊ ဗိမိၺသာရရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္း ကိုးဆယ့္ႏွစ္ကမၻာထက္က ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၿပီးေတာ့ ေျပာရမယ္။ ယေန႔ေရာက္ေနတာက ဘဒၵကမ႓ာ၊ ဒီ ဘဒၵကမ႓ာကေနၿပီး ပဋိေလာမ ေနာက္ျပန္ ေရတြက္လိုက္လို႔ မဟာကပ္ေပါင္း ကိုးဆယ့္ႏွစ္ကမ႓ာထက္မွာ ဇယေသန မင္းတရား၊ အဂၢေဒဝီ မေဟသီ မိဖုရားႀကီးက သီရိမာ မိဖုရားႀကီး။ အဲဒီဇယေသနမင္းတရားနဲ႔ သီရိမာမိဖုရားႀကီးတို႔မွာ ဖုႆဘုရားအေလာင္းေတာ္ဖြားလို႔... ဖုႆျမတ္စြာဘုရား အ႐ြယ္ေတာ္ ေရာက္တဲ့အခါ ေတာထြက္လို႔ ဘုရားျဖစ္၊ ဘုရားျဖစ္ၿပီးတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဇယေသနမင္းတရားက...

“ေလာကမွာ ဘုရားရယ္လို႔ ေပၚလာတာ ငါ့သားက ေတာထြက္ၿပီးေတာ့ ဘုရားျဖစ္တာ။ ဒီေတာ့ ဘုရားဟာ ငါရဲ႕ဘုရား၊ ငါ့သားဘုရား၊ ငါ့ဘုရား။ ငါ့ဘုရားေဟာတဲ့ တရားမို႔လို႔ ဒီတရားေတာ္လည္း ငါရဲ႕တရားပဲ။ ငါ့သားက ဘုရားျဖစ္ၿပီးေတာ့ တပည့္ေတြ တရားေဟာလို႔ အားလံုး ရဟန္းျပဳၾကတဲ့ သာဝကသံဃာေတြ၊ ဒီသံဃာေတြလည္းပဲ ငါ့သားရဲ႕ တပည့္သားေတြ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ငါ့ေျမးေတြ၊ ငါ့သားေတြပဲ၊ ငါ့သံဃာေတြပဲ”
လို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာဆိုတဲ့ ရတနာသံုးပါးကို သူက အပိုင္စီးထားတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား စီးထားသလဲဆိုယင္ ျမတ္စြာဘုရားအမွဴးျပဳတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို တိုင္းသူျပည္သား ဗိုလ္လူအမ်ား ဘယ္သူမွ ပူေဇာ္ခြင့္ မရဘူး။

ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း အခ်ိန္မက်ေသးခင္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အျပဳအစု၊ သူ႔ရဲ႕ အႏုအယုကိုပဲ ခံရပါတယ္။ ဘုရားက ခမည္းေတာ္ဘက္ သက္သက္လိုက္ပါသြားလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဝေနယ်ခၽြတ္ခ်ိန္က်ေတာ့ အေၾကာင္းဟာ သူ႔အလိုလို ဖန္တီးလာမယ္ ဆိုတာ သိၿပီးေတာ့ ဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာေတာ့ ခမည္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ လွဴဒါန္းပူေဇာ္တဲ့ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ ဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ မွ်တရမယ္၊ သိၿပီးေတာ့ ခမည္းေတာ္ ဇယေသနမင္းတရားႀကီး ဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ သိပါယင္လည္း ဘုရားကလည္း ဘာမွ မေျပာဘဲနဲ႔ လက္ခံေတာ္မူ၊ သာယာေတာ္မူၿပီးေတာ့ ေနၾကတယ္။

ဤကဲ့သို႔ ေနရင္းက ဇယေသနမင္းရဲ႕ သားေတာ္ ဖုႆျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ဖ,တူ မိ,ကြဲျဖစ္ေသာ မင္းသားသံုးေယာက္ ႐ွိၾကတယ္။ အဲဒီ မင္းသားသံုးေယာက္က စဥ္စားတယ္။ “ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ေလာကမွာ ဘုရားပြင့္တယ္၊ ဘုရားေပၚတယ္၊ သံဃာေတာ္အ႐ွင္ျမတ္ေတြ ထြန္းကားတယ္၊ ရတနာသံုးပါး ထြန္းကားတယ္ ဆိုတာဟာ ခမည္းေတာ္ႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အတြက္ ထြန္းကားတာ မဟုတ္ဘူး။ တို႔ နတ္ေရာ၊ လူေရာ၊ ျဗဟၼာေရာ၊ အားလံုး ဘံုသံုးပါးမွာ ႐ွိၾကတဲ့ လူေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြအားလံုးရဲ႕ အက်ိဳးငွာ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူလာတာ။ အခုေတာ့ တို႔ခမည္းေတာ္ႀကီးက ဘုရားလည္း သူအပိုင္စီးထားတယ္၊ တရားလည္း သူ အပိုင္စီးထားတယ္၊ သံဃာလည္း သူ အပိုင္စီးထားတယ္”

တိုင္းသား ျပည္သူ ဘုရား ပူေဇာ္ခြင့္ရေအာင္ႀကံစည္ၾကျခင္း...
“တို႔ တိုင္းသား ျပည္သူ ဗိုလ္လူေတြ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသံုးပါးကို ပူေဇာ္ခြင့္မျပဳဘဲ ထားတယ္၊ ဒီေတာ့ တို႔ပူေဇာ္ခြင့္ရေအာင္ ႀကံမွပဲ” ဒီအႀကံနဲ႔ သားေတာ္သံုးပါးက ပစၥႏၲရစ္ ဇနပုဒ္မွာ ႐ွိတဲ့ လူေတြကို လက္တို႔ေပးတယ္။ မင္းတို႔က ေသာင္းက်န္းၾကကြ၊ ထၾက၊ ဆူၾက။ ဒီေတာ့ ပစၥႏၲရစ္ ဇနပုဒ္က လူေတြက ေသာင္းက်န္းၾကတယ္၊ ဆူၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဇနပုဒ္က ေသာင္းေသာင္းက်န္းက်န္း ဆူဆူ ပူပူ ျဖစ္ေတာ့ ဖ ခမည္းေတာ္ ဇယေသနမင္းတရားက သားေတာ္ မင္းသား သံုးေယာက္ကို အဲဒီ ေသာင္းက်န္းမႈ သြားႏွိမ္နင္းရမယ္။ ဒီလိုဆိုၿပီးေတာ့ လႊတ္လိုက္တယ္။

လႊတ္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ သူတို႔ ဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတ္ကြက္ဆိုေတာ့ ဒီ မင္းသားသံုးေယာက္ သြားယင္ပဲ ဟိုလူေတြက တစ္ခါတည္း ေသာင္းက်န္းမႈ ၿငိမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ျပန္လာၿပီး သားေတာ္သံုးေယာက္က။ ေသာင္းက်န္းမႈ ႏွိမ္နင္းၿပီးေတာ့ ျပန္လာခဲ့ၿပီ။
“ကိုင္း... ငါ့သားေတာ္မ်ား လိုခ်င္တဲ့ဆု ယူၾက”လို႔ ခမည္းေတာ္ႀကီးက ေပးတဲ့အခါ...
“သားေတာ္မ်ားမွာ ခမည္းေတာ္ရဲ႕ အရိပ္ ခိုမွိီးေနရတဲ့အတြက္ ေလာက ဝတၳဳအာ႐ံု ကာမဂုဏ္ အသံုးအေဆာင္ကေတာ့ျဖင့္ ဘာမွ လိုေလေသးမ႐ွိပါဘူး”
“ဒီေတာ့ သားေတာ္ေတြ ဘာလိုခ်င္ၾကတံုး”
“ဘုရား သားေတာ္မ်ား ဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္ကို ျပဳစုရတဲ့ဆု လိုခ်င္ပါတယ္”
အဲဒီလိုေျပာတယ္။
“ဟာ... ဒီလိုဆိုလို႔႐ွိယင္ မေပးႏိုင္ဘူး”
“မဟုတ္ဘူးေလ၊ ျပည့္႐ွင္ မင္းႀကီး ဆိုတာဟာ မင္းမွာသစၥာ လူမွာကတိ ႐ွိရပါတယ္။ စကားတစ္ခြန္း မဖ်က္ေကာင္းပါဘူး”လို႔ ဆိုေတာ့...
“ဒါျဖင့္ မင္းတို႔ အပိုင္းအျခားနဲ႔ ယူၾကပါ သားေတာ္တို႔” လို႔ဆိုတဲ့အခါ...
“ခုနစ္ႏွစ္ေတာ့ ျပဳစုပါရေစ”
“မရဘူး ေမာင္တို႔”
ေျခာက္ႏွစ္၊ ငါးႏွစ္၊ ေလးႏွစ္၊ သံုးႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္၊ တစ္ႏွစ္၊ ဒီလိုထိေအာင္ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေတာင္းလို႔ မရေတာ့ ေရကူးညာတင္ ေတာင္းတယ္။ တစ္ႏွစ္ေတာင္း မရေတာ့ သားေတာ္မ်ားက “ခုနစ္လ ျပဳစုပါရေစ”
“မရဘူး သားေတာ္တို႔၊ မေပးႏိုင္ဘူး”
“ဒါျဖင့္ ေျခာက္လ ျပဳစုပါရေစ”
“မရဘူး”
“ငါးလ ျပဳစုပါရေစ”
မရဘူး။
ေလးလ။
မရဘူး။
သံုးလေတာ့ ျပဳစုပါရေစ၊ ဝါတြင္းသံုးလေတာ့ ျပဳစုပါရေစဆိုေတာ့...
“ဒါျဖင့္ သားေတာ္တို႔ ယူၾကေတာ့၊ ဝါတြင္းသံုးလေတာ့ ျပဳစုၾက” လို႔ ဒီလို ခြင့္ေပးလိုက္တယ္။

ဒီလို ခြင့္ေပးလိုက္ယင္ပဲ မင္းသားသံုးေယာက္က မိမိတို႔ စားေၾကးၿမိဳ႕႐ြာမွာ႐ွိတဲ့ ၿမိဳ႕စိုး ၿမိဳ႕ဝန္ကို လွမ္းၿပီးေတာ့ မွာလိုက္တယ္။ တို႔ ယခုလာမည့္ ဝါတြင္းဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို တို႔ၿမိဳ႕ ပင့္ၿပီးေတာ့ တို႔ျပဳစုမလို႔ေဟ့။ အဲဒီက ေက်ာင္းေတြ ကန္ေတြ မဟုတ္လား၊ စႀကႍေတြ၊ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးတစ္ခု ျမန္ျမန္ေဆာက္၊ ၿပီးၿပီဆို ျမန္ျမန္အေၾကာင္းၾကား။

ဒီလိုမွာလိုက္ေတာ့ ဟိုကေနၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ဝန္က ၿမိဳ႕စိုးက မင္းသားမ်ားမွာ လိုက္တဲ့အတိုင္း ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးမ်ား တည္ၿပီး ေဆာက္လုပ္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ မင္းသားမ်ားထံ သတင္းပို႔ေတာ့ မင္းသားမ်ားက “ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔အား ခ်ီးေျမႇာက္ေသာအားျဖင့္ ဝါတြင္းသံုးလပတ္လံုး တပည့္ေတာ္တို႔ တည္ေဆာက္တဲ့ တပည့္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတိုက္ထဲမွာ သီတင္းသံုးေတာ္မူပါ။ တပည့္ေတာ္မ်ားလည္း ဖန္ရည္စြန္းေသာ အဝတ္ကို ဝတ္ၿပီး ဆယ္ပါးသီလ ထိန္းသိမ္၍ ေက်ာင္းေတာ္မွာပဲ ဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ား ဆည္းကပ္ၿပီးေတာ့ အင္း... တရားေတာ္မ်ား နာ၍ သံဃာေတာ္မ်ားအား ဆႊမ္းဝတ္ျပဳစု၍ ေနလိုပါတယ္” ဆိုေတာ့ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္က သံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔တကြ အဲဒီၿမိဳ႕ႂကြတယ္။
ႂကြေတာ့ ပထမေန႔ မင္းသားေတြက စီမံၾကတယ္။ ဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ဤပံု ဤပန္း...
အင္း... ဒီအခ်ိန္မွာ ယာဂုကပ္၊ နံနက္ေစာေစာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆြမ္းကပ္ပါ၊ ဒီလို ညေနအခ်ိန္က်ေတာ့ ေဖ်ာ္ရည္ကပ္ပါ။ တစ္ရက္ပတ္လံုး သူတို႔ စီမံၾကတယ္။ အဲဒီလို စီမံၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္စားအေနနဲ႔ ၿမိဳ႕ဝန္ကို ေမးတယ္။
အခု မိန္႔တဲ့အတိုင္း နားလည္ၿပီ မဟုတ္လား။ ျပဳစုတတ္ၿပီ မဟုတ္လား။
ျပဳစုတတ္ပါတယ္။
ဒါျဖင့္ယင္ တို႔ရဲ႕ ဘ႑ာစိုး ေခၚအံုး။
ဘ႑ာစိုးေခၚၿပီးေတာ့ ဘ႑ာစိုး၊ လိုအပ္သမွ်ေငြကို ထုတ္ေပး၊ ၿမိဳ႕ဝန္နဲ႔ ဘ႑ာစိုးနဲ႔ ႏွစ္ဦးတုိင္ပင္ၿပီးသကာလ ဒီ ဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားကို တစ္ဝါတြင္းလံုး ဒီနည္းအတိုင္း ျပဳစုၾကပါ။ အဲဒီလိုေျပာတယ္။
အဲဒီလို ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘ႑ာစိုးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက သဒၶါတရားလည္း ႐ွိတယ္။ သဒၶါတရား ႐ွိ႐ွိနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးစလံုး စိတ္ပါ လက္ပါ ေဝယ်ာဝစၥ ေဆာင္႐ြက္တယ္။ လိုအပ္တဲ့ ေၾကးေငြမ်ားကိုလည္းပဲ မတြန္႔မဆုတ္ ထုတ္ေပးတယ္။ အဲဒီလို ထုတ္ေပးေတာ့ ဘ႑ာစိုး ဇနီးေမာင္ႏွံကေတာ့ သဒၶါတရား ေကာင္းပါတယ္။
တစ္ခါ မင္းသားသံုးေယာက္ကလည္း ဘယ္ေလာက္သဒၶါတရား ေကာင္းသလဲဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ မင္းခ်င္းေယာက္်ားေတြထဲက တို႔လို ဆယ္ပါးသီလ ေစာင့္ၿပီး ဖန္ရည္စြန္းတဲ့အဝတ္ ဝတ္၍ ဘုရား ေက်ာင္းေတာ္မွာ ေန႔ေန႔ညည တရားနာၿပီး ေနလိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ႐ွိယင္ထြက္ခဲ့ၾက၊ ငါတို႔တပည့္ထဲက။ ဆိုေတာ့ အဲဒီ မင္းသားေတြရဲ႕ အေႁခြအရံ ပရိသတ္ထဲကေနၿပီး လူေပါင္းတစ္ေထာင္ ထြက္လာတယ္။
အဲဒီ တစ္ေထာင္နဲ႔ အမ်ိဳးေကာင္းသားတို႔ႏွင့္ တကြ ဒီမင္းသားသံုးေယာက္တို႔သည္ ဖန္ရည္စြန္းတဲ့ အဝတ္မ်ားဝတ္၊ ဆယ္ပါးသီလမ်ားထိန္းသိမ္း၊ ဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို ေက်ာင္းတိုက္ထဲမွာ ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္ျပဳၿပီး တစ္ဝါတြင္းလံုး ေက်ာင္းတိုက္ထဲမွာေနတယ္။ ဘ႑ာစိုး ဇနီးေမာင္ႏွံကလည္း လိုအပ္သမွ် ေငြေၾကး ထုတ္ၿပီး ေဝယ်ာဝစၥ လိုအပ္သမွ် ျပဳစု၊ အင္မတန္မွ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ကုသုိလ္ပြဲႀကီးသဘင္။

ကုသိုလ္ပြဲ ေႏွာင့္ယွက္သူမ်ား အပါယ္က်ျခင္း...
အဲဒီလို ကုသိုလ္ပြဲႀကီးသဘင္ ယင္လို႔၊ ၿမိဳ႕ဝန္ႀကီးက ေတာ့လည္းပဲ သဒၶါတရားလည္း ေကာင္းတယ္၊ သူလည္း ျပဳတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ဝန္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္လိုက္ထဲက လည္းပဲ သူ႔လိုပဲ သဒၶါတရားေကာင္းတဲ့ လူေပါင္းတစ္သိန္းနဲ႔တစ္ေသာင္း ႐ွိတယ္။ အဲဒီ တစ္သိန္းတစ္ေသာင္းေသာ လူမ်ားက ၿမိဳ႕ဝန္ႀကီးလိုပဲ သဒၶါတရားထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ ဘုရား အမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ ယာဂုခ်ိန္ ယာဂု၊ ဆြမ္းခ်ိန္ ဆြမ္း၊ အေဖ်ာ္ခ်ိန္ အေဖ်ာ္၊ တစ္ဝါတြင္းလံုး ျပဳစုလိုက္တာ။ တစ္ဖက္က ဒီလုိ ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုတာ ႐ွိသလို အင္း... ေလာကႀကီးမွာ တစ္ဖက္ကလည္းပဲ ေႏွာက္ယွက္တတ္တဲ့ ကိစၥက ေပၚစၿမဲ ဓမၼတာအတိုင္း အဲဒီ ၿမိဳ႕ဝန္ႀကီးရဲ႕ ေဆြထဲ မ်ိဳးထဲက ခပ္ဆိုးဆိုး၊ အင္း... ေလး... ငါး... ေျခာက္ရာ ဆိုပါစို႔။ အဲဒီလိုလူေတြက ဘာလုပ္ပစ္တံုး။ ဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ ဆြမ္းေတြ၊ ဟင္းေတြ၊ က်ိဳထားတဲ့ ယာဂုေတြ၊ ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ေဖ်ာ္ရည္ေတြ၊ ဘာေတြ၊သူတို႔က ေသာင္းက်န္းၿပီးေတာ့၊ လုယက္ၿပီးေတာ့ စားတယ္၊ ေသာက္တယ္၊ သံုးတယ္။ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ကို ဆြမ္းအိုးေတြ ထမ္းသြားတဲ့ လူေတြကို လမ္းက ဆီးၿပီးေတာ့ ေႏွာင့္ယွက္တယ္၊ လုယက္တယ္၊ ဖ်က္ဆီးတယ္။ စားခ်င္ယင္ သူတို႔ စားတယ္၊ မစားခ်င္ယင္ လႊင့္ပစ္တယ္။

အဲဒီလို ေႏွာင့္ယွက္မႈ ကိစၥေတြ တစ္ဖက္က ျပဳတယ္၊ တစ္ဖက္ကလည္းပဲ အဲဒါေတြ စိတ္မပ်က္ဘဲနဲ႔ ကုသိုလ္ဘက္ကလည္း ထက္ထက္ျမက္ျမက္ျပဳလို႔ ထိုပုဂၢိဳလ္ေတြ ထိုဘဝက စုေတတဲ့ အခါက်ေတာ့ မင္းသားသံုးေယာက္ရယ္၊ ၿမိဳ႕စိုးရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘ႑ာစိုး ဇနီးေမာင္ႏွံရယ္၊ မင္းသားေနာက္ကပါတဲ့ လူေပါင္းတစ္ေထာင္၊ ၿမိဳ႕စိုးရဲ႕ ၿမိဳ႕ဝန္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္က ပါတဲ့ လူေပါင္းတစ္သိန္းတစ္ေသာင္း၊ သူတို႔ကား နတ္ျပည္ တစ္ခုမွ နတ္ျပည္တစ္ခု၊ နတ္ျပည္တစ္ခုမွ နတ္ျပည္တစ္ခုသို႔ အစုန္အဆန္ လူးလာ ျပန္ေရာက္ သုဂတိခ်မ္းသာ ခံစားၿပီးေတာ့ ဒီဘုရားလက္ထက္ ေရာက္ခဲ့ႀကတယ္။ ကိုးဆယ့္ႏွစ္ကမ႓ာမွာ သူတို႔ အပါယ္ မေရာက္ခဲ့ဘူး။

ခုနင္ကတုန္းက ၿမိဳ႕စိုးရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ အဲဒီ ေဆြမ်ိဳးဆိုတဲ့ လူဆိုးေတြကေတာ့ ဒုဂၢတိမွ ဒုဂၢတိ၊ ဒုဂၢတိ တစ္ဘံုမွ ဒုဂၢတိ တစ္ဘံု။ စာထဲကေတာ့“ဒုဂၢတိေတာ ဒုဂၢတႎ၊ ဒုဂၢတိေတာ ဒုဂၢတႎ”တဲ့။ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ အပါယ္ေလးဘံုဆိုတဲ့ ဒီ ဒုဂၢတိ ေလးဘံုမွာ တစ္ဘံုကၿပီး တစ္ဘံု၊ တစ္ဘံုကၿပီး တစ္ဘံု၊ ဒီလိုေျပာင္းၿပီးေတာ့ လွည့္ၿပီးေတာ့ ဆင္ရဲဒုကၡ၊ ငရဲဒုကၡ၊ တိရစၧာန္ဒုကၡ၊ ၿပိတၱာဒုကၡ၊ အသူရကာယ္ဒုကၡ၊ အပါယ္ေလးဘံု ဒုကၡကို အဆင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ခြဲၿပီးေတာ့ ဒီလိုပဲ ကိုးဆယ့္တစ္ကမ႓ာလံုး ဒုဂၢတိဘံုမွာ တစ္လွည့္စီ ျဖစ္ေနၾကတယ္။

ကႆပ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္...
တတိယေျမာက္ ပြင့္ေတာ္မူတဲ့ ကႆပျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္ေရာက္ေတာ့ ခုနင္က ေဆြမ်ိဳးလူဆိုးေတြက ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုေတာ့ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္၊ အပါယ္ေလးဘံုအနက္ တတိယအပါယ္ဘံုျဖစ္တဲ့ ၿပိတၱာဘံုေရာက္၊ ဒီလိုေရာက္ဆိုက္ကုန္တယ္။ ကႆပျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္မွာ တစ္ဦးတည္း ဒကာက ဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္အား ဆြမ္းမ်ားလွဴဒါန္းလို႔၊ အဝတ္သကၤန္းမ်ား လွဴဒါန္းလို႔ ၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္အတို္င္း...

ဣဒံ ေနာ ဉာတီနံ ေဟာတု၊
သုခိတာ ေဟာႏၲဳ ညတေယာ။
ေနာ= ငါတို႔၏။ ဣဒံ= ယေန႔ ယခု ျပဳအပ္သမွ်ေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္သည္။ ဉာတီနံ= ေဆြမ်ိဳးစုတို႔အား။ ေဟာတု= ျဖစ္ပါေစသား။ ညတေယာ= ငါ့ေဆြငါ့မ်ိဳးတို႔အား။ သုခိတာ= ကာယစိတၱ သုခႏွစ္ပါးနဲ႔ ျပည့္စံုၾကကုန္သည္။ ေဟာႏၲဳ= ျဖစ္ပါေစကုန္သား... လို႔...
အဲဒီလို ကႆပျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း ထိုဒကာက မိမိေကာင္းမႈကုသိုလ္ အမွ်ခြန္းကို ေဆြမ်ိဳးမ်ားအား ညႊန္းလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ထိုဒကာရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ၾကေသာ ၿပိတၱာဘံုမွာ ေရာက္႐ွိေနၾကတဲ့ ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္းေတြ ခဏအတြင္းမွာ ေရငတ္တာ ေရငတ္ေျပၿပီးေတာ့ ေရၾကည္ ေရေအးေတြ ေသာက္ရတယ္။ နဂိုက အဝတ္အစားမရွိတာ၊ အဝတ္အစားေတြ ျပည့္စံုလာတယ္။ နဂိုက ႐ုပ္ရည္အဆင္းေတြဟာ ၾကည့္မေကာင္း႐ႈမေကာင္း အင္မတန္ မတင့္မတယ္ ျဖစ္ေနတာေတြ ႐ုပ္ရည္တင့္တယ္လာတယ္။

သမၸတၱိဆိုတဲ့ ခဏအတြင္း ျပည့္စံုလာတာကိုျမင္ေတာ့ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ၿမိဳ႕စိုး ၿမိဳ႕ဝန္ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳး လူဆိုး ၿပိတၱာေတြက ကႆပျမတ္စြာဘုရားကို ေလွ်ာက္တယ္။ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ေတာ့ ဒီလို ေဆြေကာင္း မ်ိဳးေကာင္းနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေတြ႔ရပါမလဲဘုရားလို႔ေလွ်ာက္ေတာ့... ဟာ မေဝးပါဘူး၊ သင္တို႔အတြက္ ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံၿပီးတဲ့ေနာက္ အႏၲရကပ္ တစ္ကပ္ျခားၿပီးေတာ့ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား ပြင့္လိမ့္မယ္။ ပြင့္တဲ့အခါက်ေတာ့ သင္တို႔ရဲ႕ ေဆြနီီးမ်ိဳးခ်ာ အတိတ္လြန္ခဲ့တဲ့ ကိုးဆယ့္တစ္ကမၻာထက္က သင္တို႔ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာျဖစ္ေသာ ၿမိဳ႕ဝန္မင္းဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိမိၺသာရမင္းတရား ျဖစ္လိမ့္မယ္။
အဲဒီ ဗိမိၺသာရမင္းတရား ျဖစ္တဲ့အခါမွာ ဒါနကုသိုလ္ ေကာင္းမႈႀကီးျပဳၿပီးေတာ့ အမွ်ေပးေဝတဲ့အခါ သင္တို႔ထိုိုကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို အႏုေမာဒနာျပဳလို႔ သာဓုေခၚလို႔ ၿပိတၱာဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ၾကရလိမ့္မယ္လို႔ ကႆပျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားလိုက္ယင္ပဲ ဒီေဆြေတြ၊ မ်ိဳးေတြ၊ ၿပိတၱာေတြဟာေလ၊ နက္ျဖန္ခါ ရရေတာ့မေလာက္ပဲ စိတ္ထဲမယ္ အင္မတန္ အားရႏွစ္ၿခိဳက္ ႐ွိၾကတယ္။ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႐ွိၾကတယ္။

ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္...
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔၊ တစ္လ တစ္လ၊ တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ ဆိုသလို ဒီလိုေစာင့္ၿပီးေတာ့ ေမွ်ာ္ၿပီးေတာ့ လာခဲ့တာ ဒီဘုရားသာသနာ ေရာက္လာတယ္။ ဒီ ဘုရားသာသနာေရာက္လို႔ ဒီ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူလို႔ ပထမဝါ ဣသိပတန မိဂဒါဝုန္ေတာမွာ ဝါကပ္၊ ဝါကၽြတ္၊ သီတင္းကၽြတ္ေတာ္ မူတဲ့အခါ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ဥ႐ုေဝလေတာအုပ္ကို သြား။

အဲဒီမွာ ဥ႐ုေဝလကႆပ၊ နဒီကႆပ၊ဂယာကႆပ ဆိုတဲ့ ကႆပရေသ့ညီေနာင္ သူတို႔ရဲ႕ အၿခံအရံႏွင့္တကြ ႐ွင္တစ္ေထာင္တို႔ကို ျမတ္စြာဘုရား ဂယာသီသေက်ာက္ဖ်ာမွာ သီတင္းသံုးၿပီေတာ့ အာဒိတၱပရိယာယ သုတၱန္ေဒသနာျဖင့္ အရဟတၱဖိုလ္ေရာက္ ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္ မူခဲ့တယ္။ အဲဒီ ဥ႐ုေဝလကႆပ၊ နဒီကႆပ၊ဂယာကႆပ ဆိုတဲ့ ကႆပညီေနာင္ သံုးပါးကား လြန္ခဲ့တဲ့ ကိုးဆယ့္ႏွစ္ကမၻာထက္က ဇယေသန မင္းတရားရဲ႕ သားေတာ္ မင္းသားသံုးေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက မင္းသားသံုးေယာက္သည္ ယခုဘုရား လက္ထက္မွာ လာၿပီးေတာ့ ကႆပညီေနာင္သံုးပါးျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက မင္းသား သံုးေယာက္ရဲ႕ေနာက္လိုက္၊ ဖန္ရည္စြန္းေသာအဝတ္ ဝတ္ၿပီးေတာ့ ဆယ္ပါးသီလ ေန႔စဥ္ထိန္းသိမ္းခဲ့တဲ့ တပည့္ေတြဟာ ဒီဘုရားသာသနာ ဒီဘုရားလက္ထက္က်ေတာ့ ကႆပ ညီေနာင္ ႐ွင္တစ္ေထာင္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ပါ ႐ွင္တစ္ေထာင္ျဖစ္လာတယ္။ ကႆပညီေနာင္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ပါ ႐ွင္တစ္ေထာင္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲ... ဟိုတုန္းက ဘ႑ာစိုး ဇနီးေမာင္ႏွံက ဒီဘုရားသာသနာမွာ ဗိမိၺသာရ မင္းတရားနဲ႔ အင္မတန္ ရင္းႏွီးတဲ့ ဝိသာခေသေ႒းနဲ႔ ဓမၼဒိႏၷာေသေ႒းကေတာ္ ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၿမိဳ႕စိုး ၿမိဳ႕ဝန္က ဒီဘုရားသာသနာမွာ ဗိမိၺသာရ မင္းတရားျဖစ္တယ္။

အဲဒါနဲ႔ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ အင္း... သူ႔အတိတ္က ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္း၊ မိတ္ေဟာင္း သင္းေဟာင္းေတြဟာ ေပါင္းမိဖို႔ ဖန္တည္းလာတာေပါ့ေလ။ ဂယာသီသေတာအုပ္မွာ အာဒိတၱ ပရိယာယသုတၱန္ ေဟာလို႔ အတိတ္က မင္းသားသံုးေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ရေသ့ညီေနာင္သံုးပါး၊ အင္း... ေနာက္ပါတပည့္ ပရိသတ္ျဖစ္ေသာ ႐ွင္တစ္ေထာင္၊ အားလံုးကို အာဒိတၱ ပရိယာယသုတၱန္ျဖင့္ အရဟတၱဖိုလ္ေပါက္ ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူၿပီး ထို ရဟန္းေပါင္းတစ္ေထာင္ ၿခံရံ၍ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ဗိမိၺသာရမင္းတရားရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားခ်က္အရ ဝန္ခံေတာ္မူခဲ့ရင္းအတိုင္း ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ႂကြတယ္။

ဗိမိၺသာရမင္း၏ အလွဴပြဲႀကီး...
ဘုရားေရာက္တဲ့ ေန႔မွာပဲ ဗိမိၺသာရမင္းတရားသည္ တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းေသာ ပုဏၰားသူႂကြယ္၊ ပုဏၰားလူခ်မ္းသာေတြ ဝန္းရံၿပီးေတာ့ ဘုရားထံ တရားနာ လာၾကတယ္။ အဲဒီ တရားနာလာေရာက္တဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရား တရားေဟာလို႔ ဗိမိၺသာရမင္းတရား အမွဴးျပဳေသာ ပုဏၰာသူႂကြယ္ေပါင္း တစ္သိန္းနဲ႔တစ္ေသာင္း ေသာတာပန္တည္၍ က်န္တဲ့တစ္ေသာင္းက သရဏဂံုတည္၊ သီလ႐ွိတဲ့ ဥပါသကာ ဒကာ ျဖစ္တယ္။ ခံယူၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာေတြ ျဖစ္သြားတယ္ ေျပာပါစို႔။

အဲဒီ တစ္သိန္းတစ္ေသာင္းနဲ႔ ဗိမိၺသာရမင္းတရားကေတာ့ ေသာတာပန္ျဖစ္တယ္။ အဲဒါ ေရာက္တဲ့ေန႔ပဲေနာ္။ အဲဒီ ေသာတာပန္ ျဖစ္ၿပီးတဲ့အခါ ဗိမိၺသာရမင္းတရားက ေနာက္တစ္ေန႔ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေ႐ႊနန္းေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္တကြ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးႂကြေတာ္မူပါလို႔ ဒီလို ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရား လက္ခံ သာယာေတာ္မူလို႔ ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္တဲ့အခါ သိၾကားမင္းကိုယ္တိုင္ နိဗၺာန္ေဆာ္ လုလင္ေယာင္ ဖန္ဆင္းၿပီးေတာ့...
ဒေႏၲာ ဒေႏၲဟိ သဟ ပုရာဏဇဋိေလဟိ၊ ဝိပၸမုေတၱာ ဝိပၸမုေတၱဟိ။
သိဂၤီနိကၡသဝေဏၰာ၊ ရာဇဂဟံ ပါဝိသိ ဘဂဝါ။
(ဝိနယ၊ မဟာဝဂၢ၊ ၄၈... ၉)
ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ လမး္မႀကီးက ႐ွင္းလို႔။ အဲဒီ ႐ွင္းေနတဲ့ လမး္မႀကီးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ႂကြေတာ္မူလာတယ္။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပး ႂကြေတာ္မူလာတယ္ဆိုယင္ ေ႐ွ႕ဆံုးက ေနၿပီးေတာ့ အလွဆံုး အပဆံုးဆိုတဲ့ လုလင္အသြင္ သိၾကားမင္းက ဖန္ဆင္းၿပီးေတာ့...

မုေတၱာ မုေတၱဟိ သဟ ပုရာဏဇဋိေလဟိ၊ ဝိပၸမုေတၱာ ဝိပၸမုေတၱဟိ။
သိဂၤီနိကၡသဝေဏၰာ၊ ရာဇဂဟံ ပါဝိသိ ဘဂဝါ။
တိေဏၰာ တိေဏၰဟိ သဟ ပုရာဏဇဋိေလဟိ၊ ဝိပၸမုေတၱာ ဝိပၸမုေတၱဟိ။
သိဂၤီနိကၡသဝေဏၰာ၊ ရာဇဂဟံ ပါဝိသိ ဘဂဝါ။...
ဆိုတဲ့ အင္မတန္ သာယာတဲ့အသံနဲ႔ “ကိုယ္ေတာ္တိုင္က ယဥ္ေက်းေတာ္မူၿပီး ဣေႃႏၵေျခာက္ပါး ယဥ္ေက်းေတာ္မူၾကၿပီးျဖစ္တဲ့ ရဟႏၲာေပါင္းတစ္ေထာင္ ၿခံရံေတာ္မူလ်က္ လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္ေတာ္တိုင္က ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္ေတာ္မူၿပီးေတာ့ ကိေလသာမွလြတ္ေျမာက္ေတာ္မူၿပီးၾကတဲ့ ရဟႏၲာေပါင္း တစ္ေထာင္ၿခံရံလ်က္ လည္းေကာင္း၊ သိဂႌနိက္ေ႐ႊစင္အဆင္း ဝါဝင္းေသာ ကိုယ္ေရကိုယ္သား ႐ွိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္သည္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္အတြင္းသို႔ ဆြမ္းခံႂကြေတာ္မူခဲ့ေလၿပီ။

ဒီအေၾကာင္းကို သိၾကားမင္းက နိဗၺာန္ေဆာ္ၿပီး ေ႐ွ႕ကေန ေႂကြးေၾကာ္ၿပီးေတာ့ ဗိမိၺသာရနန္းေတာ္ ပင့္သြားတယ္။ ဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ အကုန္ပင့္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ကိုးဆယ့္ႏွစ္ကမၻာထက္က ဗိမိၺသာရရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ၿပိတၱာေတြက ဒီကေန႔ေတာ့ တို႔ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာျဖစ္တဲ့ ဗိမိၺသာရမင္းတရားက တို႔ကို အမွ်ေဝလိမ့္မယ္၊ အမွ်ေဝယင္ တို႔ ေရေတြ ေသာက္ရလိမ့္မယ္၊ အစာေတြ စားရလိမ့္မယ္၊ အဝတ္ေတြ ဝတ္ရလိမ့္မယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးစြာျဖင့္ ေစာင့္ၿပီး ေမွ်ာ္ၿပီး အမွ်ေဝတဲ့ အခ်ိန္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ထံုးစံကလည္း မ႐ွိေသးေတာ့ ဗိမိၺသာရ မင္းတရားကလည္း ဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္ ဆြမ္းေကၽြးၿပီးတယ္ဆိုယင္ပဲ ဒီ ေဆြေတြ မ်ိဳးေတြ အမွ်ေဝဖို႔အတြက္... “ဪ… ဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာ၊ ငါ ဘယ္ထားရပါ့။ ဘယ္မ်ား… ဘုရားႏွင့္တကြ သံဃာေတာ္ေတြ သီတင္းသံုးယင္ ေကာင္းပါ့မတံုး” လို႔ ဒီအႀကံျဖစ္ၿပီး သူကလည္း ေဝဠဳဝန္ဥယ်ာဥ္ႀကီးကို လွဴဖို႔ရန္အတြက္ ဤကဲ့သို႔ စိတ္က ေစာေနတယ္။ ေစာ႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီေန႔ ေဝဠဳဝန္ဥယ်ာဥ္ႀကီး လွဴတာပဲ။ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကို။ အဲဒီအထဲ႐ွိတဲ့ မင္းတဲေတြ၊ ဘာေတြ၊ အကုန္လံုး ဗိုလ္တဲေတြေရာ။ အလိုေတာ္႐ွိသမွ် ဘုရားအမွဴး႐ွိေသာ သံဃာေတာ္မ်ား သံုးစြဲေတာ္မူၾကပါ ဆိုၿပီးေတာ့ ဒီ ေဝဠဳဝန္ဥယ်ာဥ္ႀကီး လွဴပြဲက က်င္းပေနေတာ့ ေဆြေတြ မ်ိဳးေတြကို အမွတ္ မရဘူး။ အမွ်ခြန္း မညႊန္းခဲ့ရဘူး။ ႏို႔ ျမတ္စြာဘုရားက သူ႔ ညႊန္းဖို႔ေျပာတာက အခ်ိန္က လိုေသးတယ္။ အဲဒီ အင္း... ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္း ၿပိတၱာေတြရဲ႕ ကၽြတ္လြတ္ခ်ိန္က တစ္ရက္ေလာက္ လိုေသးေတာ့ ဘုရားကလည္း ဘာမွမေျပာႏိုင္ေသးဘူး။

အဲဒါနဲ႔ သူတို႔က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ရာက ဒီလို အမွ်အတန္း၊ ယခုလို ဘုရားအမွဴး႐ွိတဲ့သံဃာေတာ္အား လွဴဒါန္းၿပီးယင္ ေဝလိမ့္မယ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါလ်က္ကနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မျပည့္စံုေတာ့ ညက်ေတာ့ ဟစ္ၾက၊ ေအာ္ၾက၊ ငိုၾက၊ ရယ္ၾက။ အင္မတန္မ ေၾကာက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အသံႀကီးေတြနဲ႔ နန္းေတာ္ႀကီး တစ္ခုလံုးမွာေပါ့ေလ၊ ဆူဆူညံညံနဲ႔ ျမည္တဲ့အသံ၊ ျမင္လည္း မျမင္ရဘဲနဲ႔ ျဖစ္ေပၚတယ္။ ဗိမိၺသာရ မင္းတရားက ေၾကာက္လန္႔ေနတယ္။

ေနာက္ တစ္ေန႔ နံနက္ မိုးေသာက္ အေစာႀကီး ဘုရားထံ သြားၿပီးေတာ့ ဒီလို ဒီလို ဘုရား၊ ညတုန္းက ဒီအသံေတြ ၾကားပါတယ္။ အဲဒါ ဘာတံုးဆိုေတာ့...
ျမတ္ေသာမင္းႀကီး၊ ဒီအသံအတြက္သင့္မွာ အႏၲရာယ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။
အဲ... ဘုရား… ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဟစ္ၾက၊ ေအာ္ၾက၊ ငိုၾက၊ ယိုၾက၊ လူလည္း မျမင္ရဘဲနဲ႔ အသံေတြ ၾကားေနရပါတယ္ဘုရား… လို႔ ဆိုေတာ့...
ေအး... အဲဒါ တျခားမဟုတ္ဘူး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ကိုးဆယ့္ႏွစ္ကမ႓ာထက္က သင့္ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ သင့္ေဆြမ်ိဳးေတြ။ အဲဒီမွ ျမတ္စြာဘုရားက သင့္ေဆြမ်ိဳးေတြ... အဲဒီ ကိုးဆယ့္ႏွစ္ကမ႓ာထက္က ဖုႆ ျမတ္စြာဘုရား အမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာ လာတ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ ျပဳခဲ့တာေတြ၊ ဒါျပန္ၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကေန႔ တခ်ိဳ႕ဟာေပါ့ေလ၊ ဉာဏ္ပညာ မ်က္စိ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဘယ့္ႏွယ္ ေျပာသလဲ။
“အင္း... ဗိမိၺသာရ ေဆြမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္ေနာ္၊ ဗိမိၺသာရ ေဆြမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္ေနာ္” ဒီလို အလွဴ အကုသိုလ္ကံဟူေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္။ ေကာစိ= တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ ေဆြမ်ိဳးကမွ။ န သရတိ= ေအာက္ေမ့မႈ မျပဳၾကေလ...။
စားဖြယ္ေတြ၊ ေသာက္ဖြယ္ေတြ၊ သံုးဖြယ္ေတြ၊ ခဲဖြယ္ေတြ၊ လ်က္ဖြယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပင္ ျပည့္စံုေသာ္လည္းပဲ သူတို႔ကို အမွတ္ရခဲတယ္။ သူတို႔ အမွတ္ရၿပီးေတာ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳ၍ အမွ်ခြန္း ညႊန္းႏိုင္ခဲတယ္တဲ့။ ဘာျပဳလို႔လဲ။ သူတို႔ရဲ႕ အကုသိုလ္ ကံကိုက ဒီဘက္က လူ႔ျပည္က႐ွိတဲ့ ေဆြေတြ မ်ိဳးေတြ အမွတ္ မရေအာင္ ေက်းဇူးျပဳထားလို႔ ဒီကပုဂၢိဳလ္ေတြက အမွတ္မရေတာ့ဘူး။ အမွတ္မရဘဲ ႐ွိရတာ...။

ဧဝံ ဒဒႏၲိ ဉာတီနံ၊ ေယ ေဟာႏၲိ အႏုကမၸကာ။
သူစႎ ပဏီတံ ကာေလန၊ ကပၸိယံ ပါနေဘာဇနံ။
ဣဒံ ေဝါ ဉာတီနံ ေဟာတု၊ သုခိတာ ေဟာႏၲဳ ဉာတေယာ။
အဲဒီ ၿပိတၱာဘံုေရာက္တဲ့ သတၱဝါေတြ လံုးဝ ခိုကိုးရာမဲ့ ဒီလိုပဲ တစ္ေလွ်ာက္လံုး တစ္ကမ႓ာလံုး ဒီလို ေနရမွာလား၊ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။
ေယ= အၾကင္ ေဆြမ်ိဳးတို႔သည္။ အႏုကမၸကာ= ေဆြေဟာင္းမ်ိဳးေဟာင္းတို႔အေပၚ ေမတၱာေ႐ွ႕ထား သနားေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကကုန္၏။ ေတ= ထို ေမတၱာေ႐ွ႕ထား သနားေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကတဲ့ ဤ လူ႔ဘဝ ႐ွိၾကတဲ့ မိဘေဆြမ်ိဳးတို႔ကား။ ေတသံ= ထို သတၱဝါတို႔အား။ (ဘာေတြ႔လဲ) သူစႎ= စင္ၾကယ္ေသာ။ ပဏီတံ= မြန္ျမတ္ေသာ ခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္ စားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္ လ်က္ဖြယ္ ဝတ္ဖြယ္ အသြယ္သြယ္ အဝဝေသာ။ ကပၸိယံ= သံဃာေတာ္ေတြအား သင့္ေလ်ာ္ ေလ်ာက္ပတ္ေသာ လွဴဖြယ္ဝတၳဳ အစုစုကို။ ဒဒႏၲိ= ေပးလွဴၾကကုန္၏။ (သူတို႔ ရည္စူးၿပီးေတာ့) ဧဝံ= ဤဆိုလတၱံ႔ေသာ နည္းအတိုင္း။ ဒဒႏၲိ= ေဆြေဟာင္းမ်ိဳးေဟာင္းတို႔ကို ရည္စူး၍ ေပးလွဴၾကကုန္၏။

ဘယ္လိုဆိုၿပီး ေပးမလ...
ဣဒံ ေဝါ ဉာတီနံ ေဟာတု၊ သုခိတာ ေဟာႏၲဳ ဉာတေယာ။
စားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္ လ်က္ဖြယ္ ခဲဖြယ္ ဝတ္ဖြယ္ ဆိုတဲ့ လူ႔ေလာကမွာ႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္အား ဒကာေတာ္ ေရလွဴၿပီး သကာလ...
“ဣဒံ ေဝါ ဉာတီနံ ေဟာတု၊ သုခိတာ ေဟာႏၲဳ ဉာတေယာ” လို႔ အဲဒီလို အမွ်ခြန္းညႊန္းၾကတယ္... တဲ့။ အင္း… ဒါ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဒီ မိမိတို႔မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က ေဆြမ်ိဳး မ်ိဳးခ်ာ၊ ရင္ေသြး သည္းခ်ာ သား ရတနာကေလးမ်ား၊ သူတို႔ရဲ႕ အာယုသံဝတၱနိက ကံအတိုင္း၊ အပၸါယုက ‘သံဝတၱနိက ကံအတိုင္း ဘဝ တမလြန္ ဆင္းကုန္ရတဲ့ ေနရာမွာ ငိုေႂကြးျခင္း၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ျမည္တမ္းျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ေတြ မကုန္ေစဘဲ ကိုယ္လုပ္သင့္တာကို ျပဳလုပ္ၿပီးေတာ့ အမွ်ခြန္း လွလွႀကီး ညႊန္းဖို႔ဆိုတာ ကိုယ့္အလုပ္ပဲ။ အဲဒီ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ရတာလည္း ဝမ္းေျမာက္စရာ။

အစားလွဴလွ်င္ အစားရ၊ အဝတ္လွဴမွ အဝတ္ရ...
အခု ဗိမိၺသာရ မင္းတရားကို ျမတ္စြာဘုရားက ဟို... ကိုယ့္သား ကိုယ့္သမီး၊ ကိုယ့္ေဆြ ကိုယ့္မ်ိဳး ဆိုတဲ့ ဒီ ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္း၊ သားေဟာင္း သမီးေဟာင္းေတြကို တကယ္ ေမတၱာေ႐ွ႕ထား သနားေစာင့္ေ႐ွာက္တဲ့ မိခင္ ဖခင္ ေဆြရင္းမ်ိဳးခ်ာ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသား အမ်ိဳးေကာင္းသမီးဟာ ဘာလုပ္ရမလဲ။

ဣဒံ ေဝါ ဉာတီနံ ေဟာတု၊ သုခိတာ ေဟာႏၲဳ ဉာတေယာ။
ဣဒံ= ဤစားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္ ခဲဖြယ္ လ်က္ဖြယ္ ဝတ္ဖြယ္ အသြယ္သြယ္ အဝဝ ဒါနေကာင္းမႈ ဒါနဝတၳဳ အစုစုသည္။ ဉာတီနံ= ေဆြမ်ိဳးတို႔အား။ ေဟာတု= ျဖစ္ပါေစသား။ ဉာတေယာ= ငါ့ေဆြ ငါ့မ်ိဳးတို႔သည္။ သုခိတာ= ကာယစိတၱ သုခႏွစ္ပါးနဲ႔ ျပည့္စံုၾကကုန္သည္။ ေဟာႏၲဳ= ျဖစ္ကုန္ၾကပါေစသား… လို႔...
အဲဒီလို အမွ်ခြန္း ကုသိုလ္ခြန္း ညႊန္းၿပီးသကာလ ရဟန္းသံဃာေတာ္နဲ႔ သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ ခဲဖြယ္ လ်က္ဖြယ္ ဝတ္ဖြယ္ ဒါေတြကို လွဴဒါန္းတာဟာျဖင့္...

ဧဝံ ဒဒႏၲိ ဉာတီနံ၊ ေယ ေဟာႏၲိ အႏုကမၸကာ။
သုစႎ ပဏီတံ ကာေလန၊ ကပၸိယံ ပါနေဘာဇနံ။
ဣဒံ ေဝါ ဉာတီနံ ေဟာတု၊ သုခိတာ ေဟာႏၲဳ ဉာတေယာ... လို႔
ဆိုတဲ့ ဒီဘုရားစကားေတာ္နဲ႔ ဘုရားခ်ီးမြမ္းတဲ့ အင္း... ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္း မိေဟာင္း ဖေဟာင္းပီပီ တို႔ ဘုရားအလိုက် လိုက္နာ က်င့္သံုးၾကရမယ္လို႔ ဒီလို ေအာက္ေမ့တယ္။ မၾကာခင္ဘဲ အခု ဒီတရားပြဲ ၿပီးတယ္ဆိုလို႔႐ွိယင္ ေ႐ွးဦးစြာ...

ဣဒံ ေနာ ပုတၱာနံ ေဟာတု၊ သုခိတာ ေဟာတု ေနာ ပုတၱာ... လို႔
အားလံုး ေ႐ွ႕ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ေတြကို စုၿပီးေတာ့ ဒီသုတၱန္က လာတဲ့အတိုင္းေပါ့ေလ၊ အမွ်ခြန္း ညႊန္းရမယ္။ ဒီက မိဘႏွစ္ပါးက အမွ်ခြန္း ညႊန္းလိုက္တယ္ ဆိုလို႔႐ွိယင္ သူတို႔ အၿမဲတေစ ေမွ်ာ္ကိုးေနရတဲ့ ဘဝ ဆိုလို႔႐ွိယင္ ေမွ်ာ္ကိုးေနလို႔အာ... သူတို႔ ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ အပရာပရိယ ကုသိုလ္ကံက ေထာက္ပံ့ေပးလိုက္တဲ့အတြက္ လူ႔ျပည္မွာျဖစ္ေစ၊ နတ္ျပည္မွာျဖစ္ေစ သြားၿပီးေတာ့ ဘဝပဋိသေႏၶ ေနတယ္ဆိုယင္လည္းပဲ သူတို႔ကေတာ့ မေမွ်ာ္ေပဘူး။ ေအး… တိုတိုေျပာရမယ္ဆိုလို႔႐ွိယင္ မေတာ္တဆ ကိုယ့္သား ကိုယ့္သမီးမ်ား ေပတဂတိ ေခၚတဲ့ ဒုဂၢတိ မေတာ္တဆ ေရာက္ေနလို႔႐ွိယင္ သူတို႔အတြက္ကေတာ့ အဲဒီ ဒုဂၢတိက လြတ္ေျမာက္ရန္ အတြက္ ယခုလို ဆြမ္းေကၽြးျခင္း၊ သကၤန္းလွဴျခင္း အစ႐ွိတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို ျပဳလုပ္ရတာ။ သူတို႔အတြက္ဆိုယင္ ဒါပဲ။

မိမိတို႔အတြက္ကေတာ့ ဒီလိုစုေဆာင္း၊ ဟုတ္လား။ သီလေဆာက္တည္ျခင္း၊ ဒါနျပဳျခင္းျဖင့္ တို႔နိဗၺာန္မ်ိဳးေစ့ ပ်ိဳးၾကရမယ္။ ကိုယ့္အဖို႔ကလည္းေနာ္... ဒီအေနနဲ႔ ျပဳစုရမယ္။ အဲဒီေတာ့ဟုတ္လား၊ ရည္႐ြယ္ရင္း ကိုယ့္ဖို႔ သူ႔ဖို႔ ႏွစ္ဖို႔မွာ သူတို႔ဖို႔လည္းပဲ ၿပီးသြားေရာ။ အဲဒီသုတၱန္နဲ႔ အညီ အမွ် ေပးေဝရမယ္။ အမွ် ေပးေဝလို႔ ႐ွိယင္ မိဘႏွစ္ပါးက ႀကီးစြာေသာ ေမတၱာ က႐ုဏာနဲ႔ အမွ်ေပးေဝလို႔... သူတို႔ကလည္း မေတာ္တဆ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရတဲ့ ေပတဂတိသို႔ ေရာက္၍ေနမယ္။
အင္း... လွဴရတာကလည္း ဥဒိၶႆျမတ္စြာဘုရား အမွဴး႐ွိတဲ့ သံဃာေတာ္ လွဴရတာျဖစ္ေတာ့ အႏုတၱရံ ပုညေကၡတၱံ ေလာကႆ အရ ကုသိုလ္မ်ိဳး စိုက္ပ်ိဳးႀကဲခ်ရာ လယ္ယာေျမစစ္ ပုညေခတ္ျဖစ္တဲ့ ဘုရား သာသနာမွာ လွဴဒါန္းရတဲ့ အေၾကာင္းသံုးပါး ညီညြတ္ၿပီးေတာ့ သာဓုအႏုေမာဒနာ ေခၚလို႔... ေခၚလို႔႐ွိယင္ ကိုယ္ကပင္ မျမင္ရေသာ္လည္းပဲ နတ္၌ျဖစ္ေသာ အဝတ္အစားေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ၊ ေရကန္ေတြ၊ ဘံုဗိမာန္ေတြ၊ ဒါေတြ ေပါက္ပါလိမ့္မယ္။

အင္း... အဝတ္လွဴေတာ့ နတ္၌ျဖစ္တဲ့ အဝတ္ ရတယ္။ အစားလွဴေတာ့ နတ္၌ျဖစ္တဲ့အစား ရတယ္။ အေဖ်ာ္လွဴေတာ့ နတ္၌ျဖစ္တဲ့ အေဖ်ာ္ေတြ၊ ယမကာေတြ၊ အသံုးေဆာင္ေတြလွဴေတာ့ နတ္၌ျဖစ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြ ရတယ္။

ဒီေတာ့ ဘႀကီးမိုးက ဘယ္ေလာက္ တရားေဟာေကာင္းလဲဆိုေတာ့ မေန႔ကတုန္းက သူက ေဟာတယ္။ ကိုဝါေပါတို႔ ဆြမ္းအစ္မ မျမ႐ွင္ တို႔ကို သူက ဘယ့္ႏွယ္ေဟာလဲ။ ခင္ဗ်ား ဆြမ္းခ်ည္းထဲ ေကၽြးေနလို႔ ႐ွိယင္ ခင္ဗ်ားသားေတြ ဘဝမွာ စား႐ံုသာစားရမွာေပါ့၊ တကတည္း ေနစရာ အိမ္႐ွိေအာင္ ဇရပ္ေဆာက္ဦးမွ၊ သူက ပါေသး။ သူကလည္း မိုးမိတ္အတြက္ သူက ဇရပ္လိုခ်င္ေနတာ။

ဘုန္းႀကီးရဲ႕ တရားပြဲမွာ ခြက္ထိုးမခံပါႏွင့္...
ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးက တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ေတြးတယ္။ သူတို႔ မိုးမိတ္ေကာ္မတီေပါ့ေလ၊ ကိုယ့္ေကာ္မတီပဲ ကုိယ္ေၾကာက္ေနတယ္။ ဘယ္လို ေၾကာက္တံုးဆို၊ ဘုန္းႀကီးက ေဗာဓိရိပ္သာ တရားေဟာမလို႔ သြားမလို႔၊ အခ်ိန္မက်ေသးလို႔ ေစာင့္ေနတယ္။ လားလား၊ သူတို႔က အသံခ်ဲ႕စက္ကေနၿပီးေတာ့ “မိုးမိတ္ အတြက္ ဘယ္လို လွဴႏိုင္ပါတယ္၊ ဘာတယ္” နဲ႔ အင္း... ေဟာၿပီ။

ဘုန္းႀကီးေတာ့ တစ္ခါတေလ ေတြးတယ္။ ဟုတ္လား။ ခက္ၿပီ။ ငါတရားေဟာတုန္း၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ အထဲက ပါေသးတယ္။ တိပိဋကဓရဆရာေတာ္ႀကီးမွဴးဦးစီး၍၊ ဟုတ္လား။ ျပဳျပင္ေနပါတယ္... ဆိုတယ္။ ခက္ပေလ…။ ကိုယ္ကလည္း ႐ိုင္း႐ိုင္းေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ ဟုတ္လား။ မေျပာခ်င္ေပမယ့္လို႔ သဘာဝ ျဖစ္တာကို ေျပာရအံုးမယ္။
ဟို... တစ္ေန႔ကတုန္းက ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒီမိုးမိတ္အစည္းအေဝး ေျပာေတာ့၊ ဟို... အတြင္းေရးမွဴး ဦးထြန္းေအးက ေျပာတယ္။ ကေန႔ဗ်ာ တဲ့၊ ရန္ပံုေငြနည္းလို႔႐ွိယင္ လြယ္ပါတယ္။ ဘာလုပ္မလဲ။
ဟို... ဆရာေတာ္ တရားေဟာတဲ့ ပြဲက်ယင္ က်ဳပ္တို႔ ဝင္ၿပီးေတာ့ အလွဴခံမယ္ဗ်ာ... တဲ့။
အဲဒါ တစ္ခုေတာ့ ေတာင္းပန္ပါရေစလို႔။ ဆရာေတာ္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ရေအာင္ ရန္ပံုေငြ ႐ွာေပးပါဆိုယင္ ကိုယ့္ျဖစ္တဲ့ နည္းနဲ႔ေပါ့ေလ၊ ႐ွာပါရေစ။ ကိုယ့္တရားပြဲမွာေတာ့ လိုက္ၿပီးေတာ့ ေငြဖလားႀကီးနဲ႔ ဟိုထိုး ဒီထိုးေတာ့ မခံၾကပါနဲ႔လို႔။ ဒီလို ေျပာရတယ္။ ဘာျပဳလုိ႔တံုး တဲ့။

ပကာသနီယကံ ျပဳပြဲႏွင့္ အ႐ွင္အာဒိစၥဝံသ တိုက္ပြဲ...
ေအး... ေျပာအံုးမယ္လို႔။ ဘုန္းႀကီးတို႔ ရဟန္းေလးဘဝ၊ ရဟန္းဝါ သံုးဝါ ေလးဝါေလာက္ အရမွာ အားလံုးလည္း ၾကားလိုက္မွာေပါ့။ ရန္ကုန္မွာ အ႐ွင္အာဒိစၥဝံသရဲ႕ ဘိကၡဳနီ သာသနာ့အေရးေတာ္ပံုေပၚတယ္။ အဲဒီ ဘိကၡဳနီသာသနာ့အေရး(ေတာ္)ပံုေပၚေတာ့ အ႐ွင္အာဒိစၥဝံသကို ဝိုင္းၿပီးေတာ့ ဒကာေရာ၊ ဆရာေရာ ဆိုပါစို႔။ သံဃာဘက္ လူဘက္က ေနၿပီးေတာ့ ပကာသနီယကံ ျပဳၾကတယ္။
အဲဒီ ပကာသနီယကံ ျပဳတဲ့ေနရာမွာ သတင္းစာဘက္က ျမန္မာ့အလင္း ဦးစိန္းႀကီးက ေခါင္းေဆာင္လို႔၊ ဟုတ္လား။ ဟို... လူေတြဘက္က ဦးဖိုးဘေအာင္ေဇယ်တုတို႔ ေပါ့ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာဝတို႔၊ အင္း... ၿပီးေတာ့ ဆရာလင္းတို႔၊ ဟို... တကၠသိုလ္ ဆရာရိတ္ႀကီးတို႔၊ အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္ေတြအျပင္ သံဃာဘက္ကလည္းပဲ သာယာဝတီ ဆရာေတာ္ ဦးေဉယ်... တဲ့။ အင္း... ၿပီးေတာ့ အခု အလယ္ေတာရ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ျဖစ္ပါၿပီ၊ အခုေတာ့။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ဓမၼေဃာသကဆရာေတာ္ ဦးေရဝတ။ ဟိုတုန္းကေတာ့ အသံခ်ဲ႕စက္ႀကီးေတြ၊ ဘာေတြက မ႐ွိေတာ့ အသံေကာင္းေကာင္းနဲ႔ က်ယ္ေအာင္ ေအာ္ႏိုင္တဲ့ ဆရာေတာ္ကလည္း ဒီလို ကိစၥ တစ္ခုမွာ လိုအပ္တယ္။
ဒီေတာ့ အလယ္ေတာရဆရာေတာ္ ဘုရားက အသံဩဇာ အင္မတန္ ျပည့္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဓမၼေဃာသက ဆရာေတာ္ ဦးေရဝတလို႔ တြင္တယ္။ အဲဒီ ဓမၼေဃာသက ဆရာေတာ္ ဦးေရဝတက သံဃာဘက္က ဆိုယင္ ကိစၥအဝဝ အတြင္းေရးမွဴး ဆိုၿပီးေတာ့ ဦးအာဒိစၥဝံသကို သူတို႔ ဝိုင္းၿပီးေတာ့ ပကာသနီယကံ ျပဳၾကတာပ။ ႐ွင္ဘက္... လူဘက္။
အဲဒီလို ျပဳတဲ့အခါက်ေတာ့ ဦးအာဒိစၥဝံသက ဒီ ဒကာေရာ ႐ွင္ေရာ အားလံုးကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ဆဲလိုက္တဲ့ ေတးထပ္တစ္ပုဒ္ ေရးထားတယ္။ အဲဒီ ေတးထပ္က နားနဲ႔မနာ ဖဝါးနဲ႔ နာပါလို႔ ဒီလိုပဲ ေျပာလိုပါတယ္... လို႔ ဘႀကီးမိုး(ဦးမိုး) အမွဴးျပဳတဲ့ မိုးမိတ္ေကာ္မတီ ကိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ေျပာပါတယ္။ နားနဲ႔ေတာ့ မနာနဲ႔၊ ဖဝါးနဲ႔နာ ဆိုသလိုပါပဲ... လို႔။ ဦးအာဒိစၥဝံသ ဟာ ဆဲစရာ ႐ွိလို႔႐ွိယင္လည္းပဲ နစ္နစ္ကာကာႀကီး ဆဲတတ္တယ္လို႔ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ သူ႔ကို ၿပိဳင္ၿပီးေတာ့ ေျပာဖို႔ရန္ စကား ႏိုင္ေအာင္ ေျပာဖို႔ မလြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးပါပဲ... လို႔ ဘုန္းႀကီးက ေျပာပါတယ္။

ဆရာေတာ္ အ႐ွင္အာဒိစၥဝံသ၏ ဆဲေသာ ေတးထပ္...
အဲဒီမွာ သူက ျပန္ၿပီးေတာ့ ဆဲလိုက္တာက ဆရာစိန္ႀကီး(ဦးစိန္ႀကီး)ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ ဆဲသလဲ။ မေကာင္းပါဘူးေလ၊ အဲဒီအပိုဒ္ ပယ္ၾကပါစို႔။

ဒီေတာ့…“ငစိန္းက လံႈ႔ေဆာ္” တဲ့။ သူက၊ ဟုတ္လား။ “ငဘိုးဘ မာန္တက္ေခ်ာ္တယ္” သူက ဒီလို။ ငဘိုးဘ မာန္တက္ေခ်ာ္ ဆိုတာ ေအာင္ေဇယ်တု ဦးဘိုးဘကို တလြဲတေခ်ာ္ မာနတက္ေနတဲ့ အေကာင္ေတြလို႔ သူေျပာလိုက္တယ္။
“ရန္မ်က္ေဖာ္ ပုပ္သိုး၊ ေရဝတ္မိုက္ သီလေၾကာင္, ႐ွင္တုေယာင္ ေရာလိုက္ ေျမႇာက္ထိုး” ဆရာေတာ္ ဦးေရဝတႀကီးကို သီလေၾကာင္ ဦးေရဝတလို႔ သူက ဒီလို နာမည္တပ္လိုက္တယ္။
“ကာဏာရိဋ္ အတြင္း ေျမႇာင္၊ ငလင္းေကာင္ ငွက္ဆိုး” ဟို... တကၠသိုလ္က ဆရာရိတ္ႀကီး ကေတာ့ မ်က္စိ တစ္ဖက္က နည္းနည္းေလး ခၽြတ္ယြင္းခ်က္႐ွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာရိတ္ကို သူက ကာဏာရိဋ္လို႔ ဘူရိဒတ္ ဇာတ္ထဲကေပါ့ေလ၊ မ်က္စိ တစ္ဖက္ကြယ္တဲ့ နဂါးနာမည္ ေပးလိုက္တယ္။ ကာဏာရိဋ္ အတြင္းေျမႇာင္၊ ငလင္းေကာင္ ငွက္ဆိုး၊ ဆရာလင္းကိုေတာ့ သူက ငွက္ဆိုး ငလင္းလို႔ ဒီလို နာမည္ တပ္လိုက္တယ္။
“ငေ႐ႊဖီ ေနာက္ပိုးနဲ႔၊ ငဖိုးဝ ေရာေက်ာ္” ဟို... ဆရာဖီကိုေတာ့ ေနာက္ပိုး ေ႐ႊဖီကြ၊ ဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ဟို... ဆရာဝ ဆိုတာ ႐ွိပါေသးတယ္။ ဆရာဝေတာ့ ေရာေက်ာ္ပါကြာ၊ ဒီဖိုးဝ ဆိုတဲ့ အေကာင္းက ေရာေက်ာ္ပါ၊ ဒီလို ေျပာခ်င္တာ။ ငေ႐ႊဖီ ေနာက္ပိုးနဲ႔ ငဖိုးဝ ေရာေက်ာ္။
“ခြက္ထိုးခံ စ႑ာလ၊ ေဉယ်ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ၾကေသာ္”တဲ့။*
သူ႔ေတးထပ္က ဆရာေတာ္ဦးေဉယ်ကို ခြက္ထိုးခံ စ႑လ လို႔ အဲဒီလို ေျပာတယ္။ အဲဒီ ေတးထပ္ကို ဖတ္မိကတည္းက ဘုန္းႀကီးေလ ကိုယ့္ တရားပြဲထဲမ်ားမွာ ဒီလို တိုးတိုးတိတ္တိ္တ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေဟာဒီ ေငြဖလားႀကီးေတြနဲ႔ လိုက္ၿပီးေတာ့ ေငြခံၿပီဆိုယင္ ငါျဖင့္ ခြက္ထိုးခံ စ႑လ ျဖစ္ေနပါပေကာလို႔ သိပ္႐ွက္တာပဲ။

* မွတ္ခ်က္။ ။ ေတးထပ္ အျပည့္အစံုမွာ...
ထီး... မ... ဟန္ ႏွစ္ကိန္းရ, ငစိန္းက လႈံ႕ေဆာ္၊ ငဖိုးဘ မာန္တက္ေခ်ာ္, ရန္မ်က္ေပၚ ပုပ္သိုး။ ေရဝတ္မိုက္ သီလေၾကာင္, ႐ွင္တုေယာင္ ေရာလိုက္ေျမႇာက္ထိုး။ ကာဏာရိဋ္ အတြင္းေျမႇာင္, ငလင္းေကာင္ ငွက္ဆိုး၊ ငေ႐ႊဖီ ေနာက္ပိုးနဲ႔, ငဖိုးဝ ေရာေက်ာ္၊ ခြက္ထိုးခံ စ႑ာလ, ေဉယ်ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ၾကေသာ္။ သာသနာ့ ေ႐ႊေတာင္ေပၚ, ေထရ္ေျပာင္ေက်ာ္ ေနမ်ိဳးသို႔၊ ဖလံပိုး မီးပံုတြင္း ဆင္းၾကသို႔သြင္။ အစာရိ ၿပိတၱာခြင္, ရိကၡာဝင္ လုပြဲတဲ့ေလး။ ။
တတိယခန္း... ၆၀
စတုတၳခန္း... ၈၆
[ဘိကၡဳနီ အေရးပံုက်မ္းမွ ကဗ်ာဗႏၶစုကို ေပါင္း႐ံုး လံုးစည္း ႐ိုက္ႏွိပ္ထားေသာ “ကဗ်ာ့မွန္ႏွင့္ကဗ်ာ့ခ်ိန္ခြင္” စာအုပ္ငယ္(ႏွာ... ၁၃၀) ပကာသနီယခန္းမွ ေတးထပ္ကို ထုတ္ႏုတ္ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။]

အဲဒါေၾကာင့္ ဘႀကီးမိုးတို႔ သူတို႔ ေကာ္မတီကို ေျပာရတယ္၊ ကိုယ့္ တရားပြဲထဲေတာ့ အဲဒီလို ခြက္ထိုးခံ စ႑ာလ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ၾကပါနဲ႔၊ ဟုတ္လား။ တာဝန္ ေပးလို႔႐ွိယင္လည္း ဆရာေတာ္က ရန္ပံုေငြ ဘယ္ေလာက္ရေအာင္႐ွာ ဆုိယင္ သီးသန္႔ ႐ွာေပးပါ့မယ္လို႔ ေျပာရတယ္။ (ဆရာေတာ္ ၿပံံဳးရယ္လ်က္ ေျပာေဟာသည္။) အင္း…သူတို႔ကလည္း တပည့္ေတာ္တို႔ မလုပ္ပါဘုရား... တဲ့။

ေအး…. တကယ္ေတာ့ အခု ေျပာသလိုပဲ တာဝန္ ေပးယင္ေတာ့ ေပးသလို ႐ွာပါ့မယ္။ အင္း… ကိုယ့္ တရားပြဲထဲမွာေတာ့ ခြက္ထိုးခံ လိုက္လိုက္ၿပီးေတာ့ မခံၾကပါနဲ႔လို႔ ေျပာရတယ္။ ဒီေတာ့ ဘႀကီးမိုးတို႔ မိုးမိတ္ေကာ္မတီေတာ့…ပရိယတၱိ နာယကႀကီးကလည္း ေျပာတယ္။ အင္း... တစ္ေန႔ကတုန္းက ခင္ဗ်ားတို႔ ေကာ္မတီေတာ့ဗ်ာ... တဲ့၊ က်ဳပ္တို႔ ပရိယတၱိ အသင္းလိုလည္းျဖစ္ေနမယ္... တဲ့။
ဘာတံုး... ဘာတံုး... နာယကႀကီးရယ္လို႔ ဆိုေတာ့ ပရိယတၱိ နာယကႀကီး ဆရာဆိုင္က...
အင္း…. က်ဳပ္တို႔ အသင္းက တစ္အိမ္မွာသြားၿပီးေတာ့ အလွဴခံတယ္ဗ်... တဲ့။ အလွဴခံေတာ့ အဲဒီအိမ္က ဥပမာ ေပးလိုက္တယ္တဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။ ေ႐ွးတုန္းကဗ်ာ၊ ဘုန္းႀကီး တူမတစ္ေယာက္ ဘုန္းႀကီးကို ျပဳစုေနရတယ္တဲ့။ ဘုန္းႀကီးကို ျပဳစုေနရေတာ့ ဘုန္းႀကီးဆိုတာ ဘာမွ သိပ္မသိတတ္တာပ။ သူက ဘာနဲ႔ ခ်က္ထားတာ ဘာမွ မသိဘူး။ သူလိုခ်င္တာ ဘာ ေထာင္းလိုက္ဦးဟ၊ င႐ုတ္သီးနဲ႔ ဘာနဲ႔ ေထာင္းလိုက္ဦးဟ။ ဘာနဲ႔... ဘာနဲ႔ ခ်က္လိုက္ဦးဟ၊ တကတည္း ဒီလို အားမနာတမ္း ခိုင္းေတာ့ ဒီမွာ ႐ွိမွန္း မ႐ွိမွန္း မသိဘဲ ဒီလိုခိုင္းေတာ့ ဘုန္းႀကီး တူမက ညည္းတယ္။ အင္း... ဒီဘုန္းႀကီးနဲ႔သာ ၾကာၾကာ ဆည္းကပ္ရလို႔ ႐ွိယင္ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ငါ့႐ွိတဲ့ ေျမရယ္, ယာရယ္, လယ္ရယ္, ႏြားရယ္, အိမ္ရယ္ ျပဳတ္ရေခ်ရဲ႕... လို႔ ဆိုသတဲ့။

အဲဒီလိုပဲလို႔ ဆိုသတဲ့။ ပရိယတိၱအသင္းကို ခင္ဗ်ားတို႔ အသင္းနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ေပါင္းရလို႔႐ွိယင္ ၾကာယင္ က်ဳပ္တို႔ဆိုင္ေတြ ျပဳတ္ရေခ်ရဲ႕၊ ခင္ဗ်ားတို႔အသင္း အလွဴခံ ရဲလို႔ လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီလို ဒီဘုန္းႀကီးတို႔ ဘႀကီးမိုးတို႔ မိုးမိတ္အသင္းကိုလည္းပဲ၊ မိုးမိတ္ေကာ္မတီိကိုလည္းပဲ ၾကာေတာ့ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားေတြက ေျပာလိမ့္မယ္ေနာ္။ ၾကာၾကာေန ဒီအသင္းနဲ႔ ေပါင္းလို႔႐ွိယင္ တို႔ဆိုင္ေတြ ျပဳတ္ရေခ်ရဲ႕... လို႔ ေျပာကုန္လိမ့္မယ္တဲ့။ အဲဒီလို သတိေပးထားေသးတယ္။
ဒီေတာ့အင္း... ဒီဘႀကီးမိုးကေပါ့ေလ၊ သူကလည္း ခုအေနေတာ့ အရိပ္အာဝါသ ဒါန သူကလည္းအလို႐ွိအပ္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒကာ ကိုဝါေပါတို႔ ဒကာမ မျမ႐ွင္တို႔ကို သူက ေျပာသတဲ့။ ေ႐ွ႕ႏွစ္ခါ က်ယင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆြမ္းမေကၽြးနဲ႔၊ ဆြမ္းတစ္ခါ ေကၽြးတာနဲ႔ ညီမွ်ေအာင္ ဟိုမွာ ဒကာ ကိုဝါေပါကလည္း သေဘာက်ေနၿပီတဲ့၊ ေက်နပ္ေနၿပီတဲ့။ မနက္ကဦးမိုးက ေျပာတယ္။

ေကာင္းပါတယ္၊ ဟုတ္လား။ ေကၽြးတဲ့အခါ ေကၽြး၊ ဒီအစားအစာကို ေပး၍ ထိုအစာအာဟာရရဲ႕ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ဒါန...

ဣဒံ ေနာ ပုတၱာနံ ေဟာတု၊ သုခိတာ ေဟာတု ေနာ ပုတၱာ... လို႔၊ ေနာ္။
အဲဒီလို အမွ်ေဝရမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလို အစာေလး ေပးကမ္းၿပီးေတာ့ လွဴလိုက္ယင္ ငါ့သားေတြ ျဖစ္ေလရာမွာ အစာအာဟာရ ရမယ္။ အို... အယုတ္သျဖင့္ ကိုယ့္အိမ္နားနီးခ်င္းထဲက ဆင္းရဲတဲ့ ကေလးေလးကို အဲဒါ စြပ္က်ယ္ကေလးတစ္ထည္ ဝယ္ေပးလိုက္အံုးေတာ့၊ အဲဒီ ေပးလိုက္ရတဲ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ဟာျဖင့္...

ဣဒံ ေနာ ပုတၱာနံ ေဟာတု၊ သုခိတာ ေဟာတု ေနာ ပုတၱာ။
ဘုန္းႀကီးတို႔ ပါဠိနယ္ပယ္ကေတာ့ ဒီလိုထြက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ ျမန္မာနယ္ပယ္က ေအး... “အခု ဒီကေလးကို ငါလွဴဒါန္းလိုက္ရတဲ့ အဝတ္ဒါန အလွဴေကာင္းမႈဟာ ငါ့သားမ်ားအတြက္ ျဖစ္ပါေစ၊ ငါ့သားမ်ားျဖစ္ေလရာဂတိက ဒီေကာင္းမႈကုသိုလ္ အဖို႔ဘာဂ အမွ်ရၿပီးေတာ့ အဝတ္အစား မႏြမ္းမပါး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနႏိုင္ၾကပါေစ။ ဒီလို၊ ဒီဘက္ကေတာ့ ကိုယ့္ တာဝန္ ဒါပဲ႐ွိတယ္။ ဒါေတြ ျပဳလုပ္ရမယ္။

အဲဒီလို ဒီက ျပဳလုပ္ၿပီဆိုယင္ ဟိုက ေက်းဇူးတံု႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔...
စိရံ ဇီဝႏၲဳ ေနာ ဉာတီ၊ ေယသံ ေဟတု လဘာမေသ။
အမွာကဥၥ ကတာ ပူဇာ၊ ဒါယကာ စ အနိပၹလာ။

ဟို ေပတဂတိက ေရာက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ေရနဲ႔ဖ်န္းလိုက္သလို ဒီက ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အဖို႔ဘာဂ ရၿပီးေတာ့၊ ဟာ... ဝတ္ရ စားရ အသံုးအေဆာင္ေတြ ရၿပီးေတာ့ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာနဲ႔ ဘယ္လိ္ုမ်ား တံု႔ျပန္လာသလဲလို႔ ဆိုေတာ့...

စိရံ ဇီဝႏၲဳ ေနာ ဉာတီ၊ ေယသံ ေဟတု လဘာမေသ။
ေယသံ= အၾကင္ ငါတို႔၏ မိေဟာင္း ဖေဟာင္း ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္း အေပါင္းတို႔၏။ ေဟတု= အေၾကာင္းေၾကာင့္။ မယံ= ငါတို႔သည္။ လဘာမေသ= စားဖြယ္၊ ေသာက္ဖြယ္၊ ဝတ္ဖြယ္၊ သံုးဖြယ္ အရိပ္ အာဝါသ ေနဖြယ္ အဝဝကို ရၾကေပကုန္၏။ ေနာ= ငါတို႔၏။ ဉာတီ=ေဆြေဟာင္းမ်ိဳးေဟာင္း မိေဟာင္း ဖေဟာင္း အေပါင္းတို႔သည္။ စိရံ= ႐ွည္ျမင့္စြာ။ ဇီဝႏၲဳ=အသက္႐ွည္႐ွည္ တည္ေနၾကပါကုန္ေစ။

ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ အသက္႐ွည္႐ွည္ ေနၾကရပါေစသား၊ တို႔ ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္း မိေဟာင္း ဖေဟာင္း အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ အခုအခါမွာ နတ္၌ ျဖစ္တဲ့ အဝတ္ေတြ၊ အစားေတြ၊ အသံုးေတြ၊ အေဆာင္ေတြ၊ ေသာက္ဖြယ္ေတြ၊ လ်က္ဖြယ္ေတြ၊ အေဖ်ာ္ေတြ၊ ယမကာေတြ၊ ဘံုဗိမာန္ေတြ ရတယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ သူတို႔ကလည္း ေက်းဇူးတင္လို႔ မဆံုးဘူး။

ႏွစ္ဦးႏွစ္ဝ အက်ိဳးရသည့္ ဒါန...
အမွာကဥၥ ကတာ ပူဇာ၊ ဒါယကာ စ အနိပၹလာ။
အမွာကဥၥ= ငါတို႔အားလည္းပဲ။ ပူဇာ=ပူေဇာ္သမႈကို။ ကတာ= ျပဳအပ္ၿပီ။
ပူေဇာ္တယ္ဆိုတာ အထက္က ပုဂၢိဳလ္ေတြ လွမ္းၿပီးေတာ့ တ႐ိုတေသ ဒီလို ေပးတာ ကမ္းတာမွ မဟုတ္ဘူး၊ တျမတ္တႏိုးနဲ႔ ကိုယ္သား၊ ကို္ယ့္သမီး၊ ကိုယ့္ညီ၊ ကိုယ့္ေဆြ၊ ကိုယ့္မ်ိဳး၊ ကိုယ့္ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္းေတြကို ဤကဲ့သို႔ အာ႐ံုရရ အမွတ္ရရ ဒီလို ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ခြန္း အမွ်ညႊန္းလို႔႐ွိယင္ ဒီဘက္က ၿပီးသြားတာပဲ။

ဉာတကာ စ အနိပၹလာ။
ဉာတကာ စ= ငါတို႔ ေဆြမ်ိဳးမ်ားလည္းပဲ။ အနိပၹလာ= အက်ိဳးမဲ့ မျဖစ္ၾကကုန္။
တို႔ရဲ႕ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈဘာဂ အမွ်ေဝလိုက္လို႔ သူတို႔မွာဒီ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ရဲ႕ အက်ိဳးမရ မဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔မလဲ ရၿပီးသားပဲ။ တို႔လည္းပဲ ဒီလို အက်ိဳးဆက္ေတြ ရတယ္လို႔ ဒီလို ေျပာတယ္။ ဆက္ၿပီးေတာ့ ဟို တမလြန္ ဘဝက ႐ွိၾကတဲ့ ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္းမ်ားက ဒီဂါထာေလး ႐ြတ္ကာ႐ြတ္ကာနဲ႔ အင္မတန္ အားရ ဝမ္းသာ႐ွိတယ္။ ဒါ ျမတ္စြာဘုရားက ေဖာ္ျပတာ။
ကိုင္း… ေပးခ်င္စရာ တမလြန္ဘဝက ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္း၊ သားေဟာင္း သမီးေဟာင္း၊ ဟုတ္လား။ မိေဟာင္း ဖေဟာင္းေတြကို လွမ္းၿပီးေတာ့ အမွ်အတမ္းေပးယင္ ေပးခ်င္ေအာင္ ျမတ္စြာဘုရားက ဘယ့္ႏွယ္ေဟာျပန္သလဲ။
န ဟိ တတၳ ကသိ အတၳိ၊ ေဂါရေကၡတၳ န ဝိဇၨတိ။
ဝဏိဇၨာ တာဒိသီ နတၳိ၊ဟိရေညန ကေယာကယံ။
ဟိ= မွန္၏။ တတၳ= ထို ေပတဂတိ၌။ ကသိ= ဤလူ႔ျပည္ေလာကမွာကဲ့သို႔ လယ္ထြန္ျခင္း အမႈသည္။ န= မ႐ွိ။
(ၿပိတၱာေတြ ဘယ္ လယ္ထြန္လိမ့္မတံုး၊ ဟုတ္လား။ လယ္ေျမမွ ႐ွိတာမဟုတ္ဘဲ။)

ဧတၱ= ဤၿပိတၱာဘံု၌။ ေဂါရကၡ= ဤ လူ႔ျပည္ကဲ့သို႔ ႏြားေက်ာင္းျခင္း၊ ႏြားေမြးျခင္း အမႈလည္းပဲ။ န အတၳိ= မ႐ွိ။
ေပတဂတိ ေရာက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ လူ႔ျပည္ေလာက က ပုဂၢိဳလ္ေတြ ႏြားေမြး ႏြားေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ဒါက ရတာနဲ႔ တို႔စားမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ စားႏိုင္ သံုးႏိုင္ ဝတ္ႏိုင္ေသာ္လည္းပဲ ေပတဂတိမွာ ဒီလို စားဖို႔ သံုးဖို႔ ဝတ္ဖို႔ရန္၊ ဟုတ္လား။ အေၾကာင္းရင္း အေၾကာင္းခံ ျဖစ္တဲ့ ႏြားေမြးျခင္း၊ ႏြားေက်ာင္းျခင္း ဘာမွမ႐ွိဘူး။
တာဒိသီ= ထိုသို႔ သေဘာ႐ွိေသာ။ ဝဏိဇၨာ= ကုန္သြယ္ျခင္းမ်ိဳးလည္းပဲ။ နတၳိ= မ႐ွိဧကန္ စင္စစ္မွန္၏။
ဟို... သူတို႔ ၿပိတၱာဘံုေရာက္ယင္ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ကုန္သြယ္ လယ္လုပ္ စားလိမ့္မေပါ့လို႔ ဒီလို ဆိုရေအာင္ကလည္း ၿပိတၱာဘံုမွာ ကုန္သြယ္မႈဆိုတာ မ႐ွိဘူး။
ဟိရေညန= ေ႐ႊ ေငြျဖင့္။ ကေယာ ကယံ= ေရာင္းဝယ္မႈသည္။ န အတၳိ= မ႐ွိ။
လူ႔ျပည္ေလာကမွာလို ေရာင္းလို႔ ဝယ္လို႔... ဟုတ္လား။ ကိုယ့္ ပစၥည္းေရာင္းလို႔ ရတဲ့ေငြနဲ႔ တစ္ခါ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ဝယ္တယ္။ အဲဒီလို ေ႐ႊေငြျဖင့္ ေရာင္းမႈ ဝယ္မႈ ဆိုတဲ့ အလုပ္လည္း မ႐ွိဘူး။ မ႐ွိတဲ့ အတြက္ သူတို႔ဘံုမွာ ဘယ္လို နည္းနဲ႔မွ၊ ဟုတ္လား။ သူတို႔ ဘာသာျဖင့္ စားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္ ဝတ္ဖြယ္ လ်က္ဖြယ္ ေနဖြယ္ ထိုင္ဖြယ္ ဆိုဖြယ္ ဖတ္ဖြယ္ ဘာမွ မ႐ွိ။ ဒီေတာ့ ဘယ္ကလာ ရႏိုင္မလဲ။

ဣေတာ ဒိေႏၷန ယာေပႏၲိ၊ ေပတာ ကာလကၤတာ တဟႎ။
ဣေတာ=ဤလူ႔ျပည္မွ။ ဒိေႏၷန= မိေဟာင္း ဖေဟာင္း ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္းတို႔ ေပးအပ္ေသာ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ျဖင့္။ ကာလကၤတာ= စုေတျပတ္ေႂကြ ေသလြန္ၾကကုန္ေသာ။ ေပတာ= ေပတဘံု ေရာက္ၾကတဲ့ သားေဟာင္း သမီးေဟာင္း မိေဟာင္း ဖေဟာင္း ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္းတို႔သည္။ တဟႎ= ထိုၿပိတၱာဘံု၌။ ယာေပႏၲိ= မွ်တၾကရကုန္၏။

ဒီလူ႔ျပည္ကေနၿပီး ေပးလိုက္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈနဲ႔ အမွ်ခြန္း ညႊန္းလိုက္တဲ့အခါ သူတို႔ အႏုေမာဒနာျပဳတဲ့ ပတၱာႏုေမာဒနာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈက ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့ အဲဒါေလးနဲ႔ ဒီပတၱာႏုေမာဒနာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈရဲ႕ ဒိ႒ဓမၼအက်ိဳး ခံစားရၿပီးေတာ့ စားရတယ္၊ ေသာက္ရတယ္၊ ဝတ္ရတယ္၊ ဟုတ္လား။ ေနရတယ္။ ဒီ အသံုးအေဆာင္ေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဒီလူ႔ျပည္က သြားမွ... တဲ့။ ဒီလူ႔ျပည္က ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ အမွ်ေဝမွ ျဖစ္မယ္။ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ လုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ လုပ္စရာလည္းပဲ... ဟုတ္လား။ လယ္ထြန္ျခင္း၊ ႏြားေက်ာင္းျခင္း၊ ႏြားေမြးျခင္း၊ ကုန္ေရာင္း ကုန္သြယ္ျပဳျခင္း၊ ေ႐ႊ ေငြနဲ႔ ေရာင္းဝယ္ ဖလွယ္ျခင္း၊ ဘာမွ မ႐ွိဘူး။ ဒီလူ႔ျပည္က ေပးမွ၊ ပို႔မွ၊ ဟုတ္လား။ ေပးလိုက္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အမွ်ခြန္း ညႊႊန္းမွ ဒါနဲ႔သူတို႔ မွ်ရတာ။ ေလာက ဥပမာ ဘာလိုတံုး ဆိုေတာ့...

ဥႏၷေမ ဥဒကံ ဝု႒ံ၊ ယထာ နိႏၷံ ပဝတၱတိ။
ဧဝေမဝံ ဣေတာ ဒိႏၷံ၊ ေပတာနံ ဥပကပၸတိ။
ယထာ= ဥပမာပံုဆို အဘယ္လိုနည္း ဟူမူကား။ ဥႏၷေမ= ျမင့္ေမာက္ရာ အရပ္၌။ ဝု႒ံ= ႐ြာသြန္းေသာ။ ဥဒကံ= မိုးေရသည္။ နိႏၷံ= နိမ့္ဝွမ္းေသာ အရပ္သို႔။ ပဝတၱတိ ယထာ= အလိုလို စီးသြားသကဲ့သို႔။ ဧဝံ ေမဝ= ဤအတူပင္လွ်င္။ ဣေတာ= ဤ လူ႔ဘံုမွ။ ဒိႏၷံ= ေပးလွဴအပ္တဲ့ ပတၱိဒါန ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ အစုသည္။ ေပတာနံ= တမလြန္ေလာက ဟို=ၿပိတၱာ ဘဝမွာ ႐ွိၾကတဲ့ ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္း သားေဟာင္း သမီးေဟာင္းေတြအား။ ဥပကပၸတိ=ရေပ၏။
ဟို=ျမင့္တဲ့ေနရာ ေတာင္ေပၚ မိုး႐ြာခ်လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေတာင္ေပၚက ေရေတြ ေအာက္အေၾကကို အလိုလို စီးသလို ထို႔အတူပဲ... တဲ့။ ေပတဘံု ဆိုတာ
ေအာက္အျပင္နဲ႔ တူတယ္။ လူ႔ဘံုဆိုတာ ေတာင္ေပၚနဲ႔ တူတယ္။ အဲဒီ ေတာင္ေပၚက ေနၿပီး ႐ြာခ်လိုက္တဲ့ မိုးႀကီးဟာ ေအာက္ကို စီးသြားသလို၊ ဒီကေနၿပီးေတာ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ဆြမ္း အမွ်ညႊန္းလိ္ုက္လို႔ ႐ွိယင္ျဖင့္ သူတို႔ ဒီကေပးတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈနဲ႔ မွ်တရတယ္။ ရ႐ွိတယ္တဲ့... ေနာ္။
ယထာ ဝါရိဝဟာ ပူရာ၊ ပရိပူေရႏၲိ သာဂရံ။
ဧဝေမဝံ ဣေတာ ဒိႏၷံ၊ ေပတာနံ ဥပကပၸတိ။
ေရကို ေဆာင္ထားတဲ့ ဧရာဝတီ ျမစ္တို႔လို၊ သလႅာဝတီ ျမစ္တို႔လို၊ ဒု႒ာဝတီ ျမစ္တို႔လို ဒီလိုျမစ္ေတြက ေရေတြလွ်ံၿပီး ျပည့္ျပည့္သြားေတာ့ ဘယ္သြားသလဲ။ ဟို... ဒီရဲ႕ ေအာက္ျဖစ္တဲ့ မဟာသမုဒၵရာႀကီးမွာ သြားၿပီးေတာ့ ျဖည့္တယ္။
ပူရာ= ျပည့္ေလကုန္ေသာ။ ဝါရိဝဟာ= ျမစ္ႀကီးငါးသြယ္ ျမစ္ငယ္ ငါးရာ မ်ားစြာေသာ ေခ်ာင္းေရတို႔သည္။ သာဂရံ= မဟာသမုဒၵရာကို။ ပရိပူေရႏၲိယထာ= ျပည့္ေစၾကကုန္သကဲ့သို႔။ ဧဝေမဝံ= ဤအတူပင္။ ဣေတာ= ဤလူ႔ျပည္မွ။ ဒိႏၷံ= ေပးလွဴလိုက္တဲ့ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ အဖို႔အစုသည္။ ေပတာနံ= တမလြန္ေလာက ဟိုဘဝ ေရာက္႐ွိေနၾကေသာ ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္း သားေဟာင္း သမီးေဟာင္း မိေဟာင္း ဖေဟာင္းတို႔အား။ ဥပကပၸတိ= ကပ္ေရာက္ေပ၏။

ဒီကေနၿပီးေတာ႔ ျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြ ျပည့္တဲ့၊ လွ်ံသြားတဲ့ ေရဟာ ဟိုဘက္ သြားၿပီးေတာ့ သမုဒၵရာထဲ ျပည့္သလိုပဲ။ ဒီက မိဘ ေဆြမ်ိဳး၊ မိေဟာင္း ဖေဟာင္း၊ ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္းတို႔ ျပဳလုပ္တဲ့ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္က ကိုယ့္မွာေတာ့ ရၿပီးၿပီ။ ရလို႔ တကတည္း ယာဥ္ႀကီးနဲ႔ အျပည့္ပဲလား မသိဘူး။ လွ်ံၿပီးေတာ့...
ဣဒံ ေမ ဉာတီနံ ေဟာတု၊ သုခိတာ ေဟာႏၲဳ ဉာတေယာ... လို႔။
အဲဒီလိုမ်ား အမွ်ဆြမ္း ညႊန္းလိုက္တဲ့ ေရၾကည္ ေရေအးေတြဟာ ဟို... တမလြန္ ေလာက ၿပိတၱာဘဝမွာ ႐ွိၾကတဲ့ ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္းေတြ ရတယ္။ အင္း... ဒါကိုညႊန္းတာ။
ဒါျဖင့္ သူတို႔ကို ဘယ္လိုမ်ား စိတ္ထားၿပီးေတာ့ ေပးခ်င္ေအာင္ ဘယ္လို စိတ္ထားရမတံုး ဘုရား။
အဒါသိ ေမ အကာသိ ေမ၊ ဉာဘိ မိတၱာ သခါ စ ေမ။
ေပတာနံ ဒကၡိဏံ ဒဇၨာ၊ ပုေဗၺ ကတမႏုႆရံ။ စိတ္ထဲမွာ ေအာက္ေမ့လိုက္စမ္း... တဲ့။
အယံ= ဤသူသည္။ ေမ= ငါ့အား၊ အဒါသိ= လူ႔ျပည္မွာ တည္႐ွိစဥ္တုန္းက ဤမည္ ဤမည္ေသာ ဝတၳဳေတြ ငါ့ကို သူ ေပးခဲ့ဖူးၿပီ… လို႔ အဲဒီလို ေက်းဇူးမ်ား ေအာက္ေမ့လိုက္စမ္း။

ေမ= ငါ၏။ ကမၼံ= ျပဳဖြယ္ကိစၥ အဝဝကို။ အကာသိ= လူ႔ျပည္မွာ သူ႐ွိစဥ္က ဤမည္ ဤမည္ေသာ အခါကာလ ဤမည္ ဤမည္ေသာ ငါ့အမႈကို သူ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေဆာင္႐ြက္႐ွာခဲ့ေလၿပီ။
အဲဒီလိုလည္း ေအာက္ေမ့လိုက္စမ္း။ သူ႔ေက်းဇူးေတြ ႐ွိလိမ့္မယ္။

ဉာတိ စ ေမ။
ေမ= ငါ၏။ ဉာတိ စ= မိဘက္ ဖဘက္ ႏွစ္ဘက္ေတာ္စပ္တဲ့ ေဆြမ်ိဳးလည္း မွန္ေပ၏။ မိတၱာ စ= ေမတၱာမွီးလ်ဥ္း မိတ္ေဆြအရင္းလည္း မွန္ေပ၏။ သခါ စ= အတူတကြ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ သူငယ္ခ်င္းလည္း မွန္ေပ၏။ ဧဝံ=ဤသို႔။ ပုေဗၺ= ေ႐ွးက။ ကတံ= ျပဳခဲ့ဖူး၊ ေတာ္ခဲ့ဖူး ေက်းဇူးကို။ အႏုႆရံ... အႏုႆရေႏၲာ= အစဥ္တစိုက္ ေအာက္ေမ့သည္ျဖစ္၍။ ေပတာနံ= ၿပိတၱာတို႔အား။ ဝါ... တမလြန္ေလာက ဟိုဘဝ သြားေရာက္ၾကတဲ့ မိေဟာင္း ဖေဟာင္း၊ သားေဟာင္း သမီးေဟာင္း၊ ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္းတို႔အား။ ဒကၡိဏံ=အလွဴဒါနကို။ ဒဇၨာ= အမွ်ေပးေဝရမယ္…..။
မေပးလို႔ ျဖစ္ကို မျဖစ္ဘူး။

ဤ ငါကား…. ဤမည္ ဤမည္ေသာ ဝတၳဳမ်ားကို ေပးခဲ့ဖူးၿပီ၊ အကူအညီ ေပးခဲ့ဖူးၿပီ၊ ဗိမိၺသာရမင္းတရား၊ သင့္အဖို႔ရာ ဘယ္ေလာက္ ဝမ္းေျမာက္စရာ ေကာင္းတံုး။
ေသာ ဉာတိဓေမၼာ စ အယံ နိဒႆိေတာ။
အခု လွဴၿပီးၿပီေနာ္။ အမွ်ဆြမ္းလည္း ညႊန္းလို႔ ဟိုမွာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ရဲ႕ အက်ိဳးအာနိသင္ကိုလည္း ခံစားၾကရတာကို ဒိ႒မ်က္ျမင္ ျဖစ္ၿပီ။
မဟာရာဇာ= ျမတ္ေသာမင္းႀကီး။ တယာ= သင္သည္။ ေသာ အယံ ဉာတိဓေမၼာ စ= ထို ေဆြမ်ိဳးတို႔အေပၚ ျပဳလုပ္ရန္ ျဖစ္တဲ့ က်င့္ဝတ္ကိုလည္း။ နိဒႆိေတာ= အထင္အ႐ွား သင္မင္းတရားက ဤ သာသနာေတာ္ဝယ္ ျပဳခဲ့ရေလၿပီ။
မွန္ႀကီးတစ္ခုပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းသာလိုက္စမ္း။ ေဆြမ်ိဳးဆိုတာ ေဆြမ်ိဳးပီပီ က်င့္ခ်င္လို႔႐ွိယင္ အဲဒီလို တမလြန္ဘဝ ေျပာင္းသြားၾကတဲ့ သားေဟာင္း သမီးေဟာင္း ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္း မိေဟာင္း ဖေဟာင္းတို႔ကို အမွ်အတမ္း ေပးရမယ္။ ဒါ“ဉာတိဓမၼ” လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီ ဉာတိဓမၼကို သင္မင္းတရားက အထင္အ႐ွား ျပခဲ့ရေလၿပီ။
သူလုပ္တဲ့ အလုပ္ကို ျမတ္စြာဘုရားက သႏၵေႆတိ တရားရဲ႕ အျဖစ္ကို ထင္စြာ ျပေတာ္မူလိုက္တယ္။ ဒီစကားျဖင့္။

ေပတာန ပူဇာ စ ကတာ ဥဠာရာ။
တယာ= သင္မင္းတရားသည္။ ေပတာနံ= တမလြန္ ေလာက ဟိုဘဝ ေရာက္႐ွိေနၾကတဲ့ ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္းတို႔အား။ ဥဠာရာ= ျပန္႔ေျပာေသာ။ ပူဇာ= ပူေဇာ္သကၠာရေတြကို။ ကတာ= ျပဳအပ္ခဲ့ေလၿပီ။
ဟို... ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္းေတြ အေပၚမွာ အင္မတန္ မြန္ျမတ္တဲ့ ပူဇာသကၠာရမႈကို ဒကာေတာ္ ဗိမိၺသာရမင္းတရား ျပဳအပ္ခဲ့ေလၿပီ။ ဒါက သမၼာ ကေတ အရ ဟို ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္းေတြ အေပၚမွာ ဒီလို ျပဳရမယ္ဆိုတဲ့ ဒီ ေကာင္းမႈကုသိုလ္နဲ႔ ဗိမိၺသာရမင္းတရား ေန႔ဆက္ ရက္ဆက္ ေနာက္ကိုေပါ့ေလ၊ အၿမဲတေစ ျပဳလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ေဆာက္တည္ေစတယ္၊ ဒီစာပိုဒ္ျဖင့္။
ဗလဥၥ= ရဟန္းေတာ္ အ႐ွင္ျမတ္တို႔အားလည္း။ ဗလံ= ဗလဒါနကို။ အႏုပၸဒိႏၷံ= သင္ကား လွဴအပ္ခဲ့ေလၿပီ…။
သမုေတၱေဇသိ= ဟိုေဆြေတြ မ်ိဳးေတြကို ေက်းဇူး ျပဳရ႐ံုတင္ မကဘူး၊ ေဆြမ်ိဳးတို႔၏ က်င့္ဝတ္ကို လွလွႀကီး ျပဳရ႐ံုတင္မကဘူး၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအားလည္း ဗလဒါနကို သင္ ဗိမိၺသာရမင္းတရား လွဴဒါန္းခဲ့ရေလၿပီ။

ေဘာဇနသုတ္ႏွင့္ ဆြမ္းအက်ိဳးငါးပါး
ဒါ့ေၾကာင့္...
ေဘာဇနံ ဘိကၡေဝ ဒဒမာေနာ ဒါယေကာ ပဋိဂၢါဟကာနံ ပဥၥဌာနာနိ ေဒတိ။
(အံ၊ ၂၊ ႏွာ... ၃၅)

ဟို... ပဥၥကနိပါတ္မွာ ဘုရား ေဟာထားတာ ႐ွိတယ္။
ဘိကၡေဝ= ရဟန္းေတာ္မ်ား အို... ခ်စ္သားတို႔။ ေဘာဇနံ= ဆြမ္းအလွဴကို။ ဒဒမာေနာ= ေပးလွဴေသာ။ ဒါယေကာ= အလွဴဒါယကာသည္။ ပဋိဂၢါဟ... ကာနံ= အလွဴခံပုဂၢိုဳလ္တို႔အား။ သဥၥဌာနာနိ= ငါးခ်က္ေသာ အရာဌာနတို႔ကို။ ဒဒါတိ= ေပးလွဴသည္မည္၏။
ဆြမ္းလွဴလိုက္ယင္ ငါးဌာန လွဴတာမည္တယ္။ ဘာတံုး။ အာယုံ ေဒတိ= အသက္ကိုလည္း လွဴတာမည္တယ္။ ဝဏၰံ ေဒတိ= အဆင္းကိုလည္း လွဴတာမည္တယ္။ သုခံ ေဒတိ= ခ်မ္းသာကိုလည္း လွဴတာမည္တယ္။ ဗလံ ေဒတိ= ကိုယ္အားဉာဏ္အားႏွစ္ပါးကို ေပးလွဴတာလည္း မည္တယ္။ ပဋိဘာနံ ေဒတိ= ဉာဏ္ ပညာ၊ ဉာဏ္ပညာ ပဋိဘာန္ကိုလည္း ေပးလွဴတာမည္တယ္။ ငါးဌာန ေပးလွဴတာ မည္သည္။

အာယံု ေခါ ပန ဒတြာ အာယုႆ ဘာဂီ ေဟာတိ၊ ဒိဗၺႆ ဝါ မာႏုသႆ ဝါ။
ဘိကၡေဝ= ရဟန္းေတာ္မ်ား အို... ခ်စ္သားတို႔။ (ဆြမ္းလွဴတဲ့ ဒါယကာဟာ) အာယံု ေခါ ပန ဒတြာ= အာယု ဒါန= အသက္အလွဴ ေပးလွဴလိုက္ရတဲ့အတြက္။ ဒိဗၺႆ ဝါ= နတ္၌လည္း ျဖစ္ေသာ။ မာႏုသႆ ဝါ= လူ၌လည္း ျဖစ္ေသာ။ အာယုႆ= အသက္႐ွင္ျခင္း၏။ ဘာဂီ= အဖို႔အစု ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၏ အက်ိဳးေဝစုရသည္။ ေဟာတိ= ျဖစ္ေပ၏။
အာယုဒါန ျပဳလိုက္ရတဲ့အတြက္ အသက္႐ွည္ေသာလူ၊ အသက္႐ွည္ေသာ နတ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

ဝဏၰံ ေခါ ပန ဒတြာ ဝဏၰႆ ဘာဂီ ေဟာတိ ဒိဗၺႆ ဝါ မာႏုသႆ ဝါ။
ဝဏၰဒါန ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရတဲ့အတြက္ အဆင္းလွေသာ လူ၊ အဆင္းလွေသာ နတ္ ျဖစ္ရလိမ့္မယ္။

သုခံ ေခါ ပန ဒတြာ သုခႆ ဘာဂီ ေဟာတိ၊ ဒိဗၺႆ ဝါ မာႏုသႆ ဝါ။
သုခဒါန ျပဳလုပ္လိုက္ရတဲ့အတြက္ ခ်မ္းသာႀကီးတဲ့ လူ၊ ခ်မ္းသာႀကီးတဲ့ နတ္ ျဖစ္ရလိမ့္မယ္။

ဗလဒါန ျပဳလုပ္လိုက္ရတဲ့အတြက္ ခြန္အားေကာင္းတဲ့လူ၊ ခြန္အားေကာင္းတဲ့နတ္ ျဖစ္ရလိမ့္မယ္။

ပဋိဘာန= ဉာဏ္ပညာ ပဋိဘာန္ လွဴလိုက္ရတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဉာဏ္ပညာႀကီးတဲ့လူ၊ နတ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

ဒါ... ပဥၥကနိပါတ္မွာေနာ္။ အက်ိဳးေတြ ဒါကို ဘုရားေဟာထားတာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီမွာလာတဲ့အတိုင္း ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒီ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြက ဆြမ္းလွဴၿပီးၿပီ ဆိုလို႔႐ွိယင္ မုခ်ရမယ့္ အက်ိဳးနဲ႔ ဒီ ဆုေပးနဲ႔ကေတာ့ တစ္ခါတည္း ကိုက္သြားေအာင္ကေတာ့ ေပးရေသးတယ္။ အသက္႐ွည္ျခင္း၊ အဆင္းလွျခင္း၊ ခ်မ္းသာႀကီးျခင္၊ ခြန္အားႀကီးျခင္း၊ ဉာဏ္ပညာႀကီးျခင္း ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြေပးတဲ့ ဆုငါးပါးဟာ အဲဒီ ေဘာဇနဒါနေၾကာင့္ ရတဲ့ဆု ငါးပါးပဲ။
ဆရာေတာ္ေတြက တကယ္ရမွာကို ဒီကေန႔ ဆုေတာင္းေပးတာ၊ ဆုေတာင္းေပတာ။ ဆရာေတာ္ေတြဆီမွာ ဒီဆုေတြ ႐ွိလို႔ ေပးလိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒကာ့အတြက္ ဒီကေနၿပီးေတာ့ တစ္ခါ ေ႐ွ႕ကေန ဆုေတာင္းတြန္းေပးလိုက္တာ၊ အဲဒီလို ေပးထားတဲ့ အတိုင္းသာ မွတ္ေပေတာ့ေနာ္... ။
အဲဒီလို အာယုဒါန၊ ဝဏၰဒါန၊ သုခဒါန၊ ဗလဒါန၊ ပဋိဘာနဒါန ဆိုတဲ့ ဒါနငါးမ်ိဳးထဲမွာ တစ္ခုတည္း မွတ္ၿပီးေတာ့...

ဗလဥၥ ဘိကၡဴနမႏုပၸဒိႏၷံ။
မဟာရာဇ= ျမတ္ေသာမင္းႀကီး။ တယာ= ယင္းမင္းႀကီးသည္။ ဘိကၡဴနံ= ရဟန္းေတာ္ အ႐ွင္ျမတ္တို႔အား။ ဗလဥၥ= ခြန္အားဗလကိုလည္း။ အႏုပၸဒိႏၷံ= အဖန္ဖန္ ေပးလွဴအပ္ေလၿပီ။
မေန႔တုန္းက ဆြမ္းတစ္ခါလွဴတယ္။ကေန႔ ဆြမ္းတစ္ခါ လွဴျပန္ၿပီ။ အႏုပၸဒိႏၷံ= အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ ေပးလွဴအပ္ေလၿပီ။ ဒါက သမုေတၱေဇသိ... စိတ္ကို တစ္ခါတည္း ဟာ... ငါ့ေဆြမ်ိဳးေတြအတြက္တင္ မဟုတ္ဘူး၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္ အတြက္လည္းပဲ ငါ ဒီလို ဗလဒါန လွဴရၿပီဟဲ့ ဆိုၿပီးေတာ့ ဗိမိၺသာရ မင္းတရား စိတ္အားတက္ေအာင္ သမုေတၱေဇသိ= စိတ္ကိုထက္သန္ေစ၏။

တုေမွဟိ ပုညံ့ ပသုတံ အနပၸကံ။
တုေမွဟိ= သင္ မင္းတရားတို႔သည္။ အနပၸကံ= တစ္ပါးမက မ်ားလွစြာေသာ။ ပုညံ= ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို။ ပသုတံ= ေလ့လာဆည္းပူးအပ္ေလၿပီ။
ဒကာေတာ္ ဗိမိၺသာရမင္းတရား၊ ဒကာေတာ္တို႔ဟာ ပရိဝါရဒါန ေစတနာေတြနဲ႔တကြ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈႀကီးမ်ားကို ေလ့က်က္ ဆည္းပူးအပ္ေလၿပီ။ သမၸဟံေသသိ= ဗိမိၺသာရ မင္းတရားရဲ႕ စိတ္ကို ႐ႊင္လန္း ဝမ္းေျမာက္ေစတယ္တဲ့ေနာ္။ အဲဒီလို ဂါထာနိဂံုး အဆံုးသတ္တဲ့အခါ ဘာျဖစ္တံုး။ အဲဒီမွာ တရားနာ ပရိသတ္ေတြလည္း ႐ွိတယ္။
ေဒသနာ ပရိေယာသာေန စ= ေဒသနာနိဂံုး ၿပီးဆံုးလတ္ေသာ အခါကာလ၌ကား။
(အဲဒါ တိေရာကုဋသုတၱန္ ဆံုးတာပဲေနာ္။)

ေဒသနာပရိေယာသာေန စ= ေဒသနာနိဂံုး ၿပီးဆံုးေသာ အခါကာလ၌ကား။ ေပတၱိဝိသယူပပတၱိ... အာဒီနဝသံဝဏၰေနန= ၿပိတၱာဘံု၌ ကပ္ေရာက္ရျခင္းရဲ႕ အျပစ္ေဒါသ အာဒီနဝေတြကို ထင္စြာ လွလွ ထြန္းျပျခင္းျဖင့္။
(ျမတ္စြာဘုရားက ၿပိတၱာဘံုမွာ ဤလို ဤလို ဆင္းရဲ ဒုကၡ ေရာက္တာေတြ၊ အျပစ္ေဒါသေတြ ထင္စြာလွလွ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ထြန္းျပျခင္းျဖင့္။)
သံဝိဂၢါနံ= ထိတ္လန္႔ေသာ စိတ္ႏွလံုး႐ွိၾကကုန္သည္ ျဖစ္၍။ ေယာနိေသာ= အသင့္အားျဖင့္။ ပဒဟတံ... ပဒဟႏၲာနံ= လံု႔လႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ၾကကုန္ေသာ။ စတုရာသီတိယာ ပါဏသဟႆာနံ= ႐ွစ္ေသာင္း ေလးေထာင္ေသာ ေဝေနယ်ၾကာ သတၱဝါအေပါင္းတို႔၏။ ဓမၼာဘိသမေယာ= သစၥာေလးပါး တရားသိျမင္ ကၽြတ္တမ္း ဝင္ျခင္းသည္။ အေဟာသိ= ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ… လို႔...

အ႒ကထာမွာ ဒီ တိေရာကုဋသုတၱန္ နိဂံုး၊ ေဒသနာ နိဂံုး ခ်ံဳးလိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီသုတၱန္ ေဟာရင္း ေဟာရင္းက ျမတ္စြာဘုရားက တစ္ဂါထာေဟာလိုက္၊ အဓိပၸါယ္ ေျပာလိုက္၊ အဲဒီ ေျပာတဲ့အထဲမွာ ၿပိတၱာဘံုမွာ ကပ္ေရာက္ရတဲ့ သတၱဝါေတြရဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ၊ အျပစ္ေတြ၊ ၿပိတၱာဘံုရဲ႕ အျပစ္ေဒါသေတြကို ဘုရားျပေတာ့ အင္မတန္ လူေတြ ထိတ္လန္႔ သံေဝဂ ျဖစ္တယ္။ ထိတ္လန္႔ သံေဝဂျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဒီဘုရား တရားနာရင္းပဲ ဪ... တရားႏွလံုး သံုးလို႔၊ အားထုတ္လို႔၊ ႐ွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ သတၱဝါမ်ား သစၥာေလးပါး တရား သိျမင္ ကၽြတ္တမ္းဝင္ၾကတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက တိေရာကုဋသုတ္ကို အဲဒီေန႔ တစ္ေန႔တင္သာ ေဟာတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေနာက္ တစ္ေန႔လည္းပဲ နတ္လူတို႔အား ဒီ တိေရာကုဋသုတ္ပဲ ေဟာတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔လည္းပဲ ဒီ တိေရာကုဋသုတ္ပဲ၊ ခုနစ္ရက္ဆက္ ေဟာတယ္။ ေဟာတိုင္း... ေဟာတိုင္း... ေဟာတိုင္း... ေဟာတိုင္း... ေန႔တိုင္း... ေန႔တိုင္း ႐ွစ္ေသာင္း ေလးေထာင္... ႐ွစ္ေသာင္း ေလးေထာင္ေသာ သတၱဝါေတြ သံေဝဂ ရၿပီးေတာ့ ေယာနိေသာ ႏွလံုးသြင္းနဲ႔ တရားအားထုတ္ၾကလို႔ ႐ွစ္ေသာင္း ေလးေထာင္စီ... ႐ွစ္ေသာင္း ေလးေထာင္စီ သစၥာေလးပါး တရား သိျမင္ ကၽြတ္တမ္း ဝင္ၾကတယ္တဲ့... ။ ဒီအေၾကာင္းကို အ႒ကထာက ေဖာ္ျပထားတယ္။

ငိုေႂကြး ျမည္တမ္း ကိုယ္ပန္းျခင္းသာ
အဲဒါ တိေရာကုဋသုတၱန္ လို႔ ေခၚတယ္။ အင္း... ေရစက္ခ်ခါနီးမွာ တို႔ တိေရာကုဋသုတၱန္က လာတဲ့ အတိုင္း လွလွႀကီး ေရစက္ခ်ရေအာင္။ စိတ္ထဲက၊ ဟုတ္လား။ ေမတၱာေတြ ထားရမယ္၊ က႐ုဏာေတြ ထားရမယ္။ အဲဒီ တိေရာကုဋ သုတၱန္ထဲမွာ ဘုရားက မႀကိဳက္ ပါေသးတယ္ေနာ္။ ဘာျပဳလို႔ လူေတြ လုပ္ေနသလဲ။
န ဟိ ႐ုဏၰံ ဝါ ေသာေကာ ဝါ၊ ယာ စညာ ပရိေဒဝနာ။
န တံ ေပတၱာနမတၳာယ၊ ဧဝံ တိ႒ႏၲိ ဉာတေယာ။
ဟိ=မွန္၏။ ႐ုဏၰံ ဝါ=ငိုေႂကြးျခင္းသည္ လည္းေကာင္း။ ေသာေကာ ဝါ= ပူေဆြးျခင္းသည္ လည္းေကာင္း။ အညာ= ငိုေႂကြး ပူေဆြးျခင္းမွ တပါးေသာ။ ယာ စညာ ပရိေဒဝနာ= အၾကင္သားေရ... သားရဲ႕ စသည္ျဖင့္ ႏႈတ္က ကေယာင္ကတမ္း ျမည္တမ္း ေျပာဆိုျခင္းသည္ လည္းေကာင္း။ ေပတၱာနံ= တမလြန္ဘဝ ေျပာင္းသြားၾကတဲ့ ေဆြမ်ိဳးတို႔အား။ န ဥပကပၸတိ= တစိုးတစိ အက်ိဳးကို မရ႐ွိႏိုင္ေခ်။ ေအး…တို႔ လူ႔ျပည္ကေနၿပီးေတာ့ ငိုေနတယ္။ ဘာမွ ေဆြမ်ိဳးေတြ အက်ိဳးမရဘူးေနာ္။ စိုးရိမ္ပူေဆြး ငိုတယ္၊ ဘာမွ ဟို တမလြန္ဘဝက ပုဂၢိဳလ္ေတြ အက်ိဳးမရဘူး။ အို... ဒီကေနၿပီး ႏႈတ္က ဗလြတ္ဗလြတ္နဲ႔၊ တကတည္း တတြတ္တြတ္န႔ဲေပါ့၊ ျမည္တမ္းေနတယ္။ ဘာမွ အက်ိဳးမရဘူး။ ဒီကေနၿပီးေတာ့ တဟီးဟီးနဲ႔ ငိုေႂကြးျခင္းဟာ ကိုယ္သာ ပင္ပန္းတယ္။ ပူေဆြးျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ပါ ပင္ပန္းတယ္။ အို... ပါးစပ္က ငိုျခင္းတြတ္တီးတြတ္တာနဲ႔... ဟုတ္လား။ သားရယ္၊သမီးရယ္ စသည္ျဖင့္ ဒီလို ပါးစပ္က ဆိုၿပီးေတာ့ ျမည္တမ္းျခင္းျဖင့္ ႏႈတ္ပါ ပင္ပန္းတယ္... တဲ့။ ကိုယ့္မွာ ကိုယ္ပန္းတယ္၊ စိတ္ႏြမ္းတယ္၊ ႏႈတ္ပန္းတယ္။ ဒါပဲ အက်ိဳးရတယ္... တဲ့။
ဒီဘက္က ေဆြေတြ မ်ိဳးေတြမွာ ဒီလို အျပစ္ရေပမယ္လို႔ ဟို တမလြန္ဘဝက ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဘာအက်ိဳးမွ မရဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလို ငိုေႂကြးမႈ၊ ပူေဆြးမႈ၊ ျမည္တမ္းမႈဆိုတဲ့ ကိုယ္ပင္ပန္းေအာင္၊ စိတ္ပင္ပန္းေအာင္၊ ႏႈတ္ပင္ပန္းေအာင္ အမႈေတြကိုေတာ့ အင္း... ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒါေလာက္ အေမာခံၿပီးေတာ့ ေဟာရ ေျပာရလို႔႐ွိယင္ အဲဒီ သံုးခ်က္ေတာ့ ဆြမ္းဒကာ ဆြမ္းအစ္မမ်ားက လိုက္နာၾကပါ။ မငိုေႂကြးၾကပါနဲ႔၊ ဟုတ္လား။ မပူေဆြးၾကပါန႔ဲ၊ မျမည္တမ္းၾကပါနဲ႔။ ဘာျပဳလို႔လဲ။ ငိုေႂကြးျခင္းျဖင့္ ကိုယ္ပင္ပန္းတယ္၊ ပူေဆြးစိုးရိမ္ျခင္းျဖင့္ စိတ္ပင္ပန္းတယ္၊ ပါးစပ္က ဗလြတ္ဗလြတ္ တြတ္တီးတြတ္တာနဲ႔ ေျပာဆိုုျခင္းျဖင့္ ႏႈတ္ပင္ပန္းတယ္။

ဒီေတာ့ အက်ိဳးရဲ႕ ဒါန မရဘူးတဲ့။ ကိုယ္လည္းအက်ိဳးမရ၊ ကိုယ္ပင္ပန္း၊ ႏႈတ္ပင္ပန္း၊ စိတ္ပင္ပန္းၿပီးေတာ့ ဟို... တမလြန္က ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္းပဲ အက်ိဳးမရတဲ့ ဒီသံုးခုကိုျဖင့္ မျပဳမိေအာင္ သတိထားၾကပါ။ ဒါ သတိထားဖို႔ ဘုန္းႀကီး အထူးပဲ ေမတၱာရပ္ပါတယ္။ ထားခ်ိန္လည္း တန္ၿပီ။ အင္း... နိဂံုးခ်ဳပ္ေတာ့ ဘာလဲ။ တို႔လုပ္ရမွာ ဒါပဲေဟ့။ ဘာလဲ။ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္၊ ေရကေလးတစ္ခြက္၊ ဟုတ္လား။ ဆြမ္းေတာ္ တစ္ပြဲ၊ ဟို... အိမ္ေ႐ွ႕ႂကြလာတဲ့ သံဃာေတာ္ အ႐ွင္ျမတ္အား နံနက္ဆြမ္း တစ္ဇြန္းေလာင္းလိုက္ယင္ကိုပဲ ငါရဲ႕ ဤဆြမ္းအလွဴ ေကာင္းမႈဟာ တမလြန္ ဘဝသို႔ ေျပာင္းသြားေလၿပီးေသာ ငါ့သားအား ျဖစ္ပါေစ၊ ငါ့ရဲ႕ ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္း မိေဟာင္း ဖေဟာင္း သားေဟာင္း သမီးေဟာင္းမ်ားအား ျဖစ္ပါေစ။ ဘယ္ေလာက္ ေအးသလဲ။ ကိုယ္လည္းေအးေသးတယ္။ ဟိုက ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကလည္းပဲ တစ္ခါတည္း ေရၾကည္ခြက္ၾကီးကို၊ ေရၾကည္ေအးၾကီး ပိုက္ရသလို အဲဒီလိုသာ ျပဳလုပ္မိပါေစ။

ခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္တို႔ျဖင့္ သဒၶါျပ႒ာန္း လွဴဒါန္းရျခင္း တည္းဟူေသာ ေဘာဇနဒါန ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ ေစတနာ၊ ဤသို႔ စသည္မ်ားျမတ္ ေပါင္းအပ္ေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ အရပ္ရပ္တို႔ႏွင့္တကြ တရားပြဲ က်င္းပကာ ႂကြလာသမွ်ေသာ ပရိသတ္တို႔အား ဓမၼဒါန၊ အမတဒါန အလွဴအတန္း ေပးေဝလွဴဒါန္းရျခင္း တည္းဟူေသာ သာသနာႏုဂၢဟ ပုညမဂၤလာ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကံ ေစတနာ။ ဤသို႔ စသည္မ်ားျမတ္ ေပါင္းအပ္ေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ အရပ္ရပ္တို႔ေၾကာင့္ ဤ တိေရာကုဋသုတၱန္ ေဒသနာ၌ အင္း... ဓမၼေဒသက ျဖစ္ေတာ္မူၾကေသာ ဇာတ္ေတာ္ဝင္ ျဖစ္ေတာ္မူၾကေသာ ဥ႐ုေဝလ ကႆပ မေထရ္၊ နဒီကႆပမေထရ္၊ ဂယာကႆပမေထရ္တို႔ စံျမန္းရာ ေခမာသီဝ အသခၤတဓာတ္ ျမတ္ေသာ နိဗၺာန္ပရမတ္ကို ေလးရပ္ေသာ မဂ္ဉာဏ္၊ ေလးရပ္ေသာ ဖိုလ္ဉာဏ္တို႔ျဖင့္ လ်င္ျမန္ထုတ္ေခ်ာက္ တို႔တစ္ေတြ မ်က္ေမွာက္ျပဳရပါလိုေသာဟု ဒီလို ဆုေတာင္ႏိုင္ၾကပါေစ။ ဆုေတာင္းတဲ့ အတိုင္းလည္းပဲ ေလးရပ္ေသာ မဂ္ဉာဏ္၊ ေလးရပ္ေသာ ဖိုလ္ဉာဏ္တို႔ျဖင့္ အရဟတၱဖိုလ္ေပါက္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရသည့္ကိုယ္ ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရသည့္ ထို ေနာက္ဆံုးဘဝ ပရိနိဗၺာန္စုတိမွ အျခားမဲ့ျဖစ္ေသာ ေနာက္လာလ၌ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ဘဝ၊ ဂတိ၊ ေယာနိ၊ ဝိညာဏ႒ိတိမွာမွ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ခႏၶာငါးပါး ဒုကၡသစၥာတရားတို႔ တစ္ဖန္မျဖစ္ေသာ ခ်ဳပ္ျခင္း၊ မီးစာဆီ၊ မီးတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းႏွစ္ပါးတို႔ ကုန္ခန္းသျဖင့္ မီး၏ မျဖစ္ေသာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းကဲ့သို႔ေသာ အဝိဇၨာ,တဏွာ အေၾကာင္းႏွစ္ပါးတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသျဖင့္ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ခႏၶာငါးပါး တည္းဟူေသာ မီးေတာက္ႀကီး တစ္ဖန္မျဖစ္ေသာ ခ်ဳပ္ျခင္းတည္းဟူေသာ အႏုပၸါဒါနိေရာဓ အႏုပါဒါပရိနိဗၺာန္ ကိုယ္စီ ကိုယ္င စံၾကရပါေစကုန္သတည္း။ အႏုပါဒါပရိနိဗၺာန္ ကိုယ္စီ စံၾကရသျဖင့္ ကမၼဝဋ္၊ ကိေလသဝဋ္၊ ဝိပါကဝဋ္ တည္းဟူေသာ ဝဋ္ဒုကၡခပ္သိမ္း သံသရာမီးေတာက္ မီးပံုႀကီး ကိုယ္စီ ကိုယ္င ၿငိမ္းၾကပါေစကုန္ သတည္း။

သာဓု... သာဓု... သာဓု...
တိေရာကုဋသုတၱန္ တရားေတာ္ ၿပီးၿပီ။

0 comments:

Post a Comment